De reveille op zaterdag 22 april was voor mijn doen ontzettend vroeg 04.30 uur. De Bloesemtocht was weer georganiseerd en om daaraan deel te nemen had ik een afspraak gemaakt met Riet Blonk uit Biddinghuizen. Afspraak was om 05.30 uur bij het Koetshuis in Biddinghuizen om vandaar gezamenlijk naar Geldermalsen te vertrekken, zo konden wij per eerste gelegenheid d.w.z. 07.00 uur starten. Ik ken Riet goed van de 55+ wandelgroep en het was niet de eerste keer dat wij hier samen aan zouden beginnen. Riet ging op voor de tiende keer en zelf was ik al een veertiende keer toe. In deze periode van het jaar,  is het weer nogal wisselvallig en daardoor moeilijk in te schatten in welke kleding je aan de start gaat verschijnen. Het had in de aanloop naar deze dag nogal eens ‘s-nachts gevroren en daar zijn fruittelers uitermate beducht voor, in Zuid Limburg bleek de oogst nu al voor 90% mislukt. Een sterk wapen tegen de nachtvorst is beregenen, gevolg is dan natuurlijk wanneer duizenden wandelaars door een boomgaard trekken dat de bodem nogal drassig wordt. Daar was gelukkig niet of nauwelijks sprake van omdat er de laatste nacht geen vorst meer geweest was. De organisatie voor zo’n ééndaags evenement vereist een enorme inspanning van de circa 500 vrijwilligers, de routeaanduiding voor een achttal verschillende parcoursen, de organisatie op de rustplaatsen, toiletgelegenheden, muziek in diverse vormen, pontonbruggen over de Linge, verkeersregelaars etc. Er is vanzelfsprekend ook een flink aantal voorzieningen eenvoudiger geworden m.b.t. een aantal jaren geleden. Je startbewijs bestel je digitaal en met behulp van de barcode die daarop vermeld is ben je al snel van start, dat scheelt tevens lange wachtrijen bij de kassa’s. Parkeerkaarten gaat op dezelfde wijze.

De keuze wat betreft de afstand die je wil afleggen hoeft niet genomen te worden tijdens de aanmelding, dat kan je op het laatste moment nog doen. Wij besloten voor de 30 km te gaan, je hebt de keuze uit acht verschillende parcoursen vier daarvan gaan westwaarts en vier in oostelijke richting. Westwaarts zijn dat 8-15-25 en 40 km alle via Beesd. Onze keuze 30 km is de langste afstand via Buurmalsen naar Buren, hier zijn de overige afstanden 11-16 en 20 km waarbij 16 km specifiek voor Nordic Walkers is bestemd. Er zijn voldoende rustpunten onderweg, meestal voorzien van een vorm van horeca, toiletten en muziek.

Wij namen onze eerste en enige rust bij rustpunt “Karekiet” na bijna 13 km, een groot kampeerterrein. Veel fruittelers hebben hun boomgaard ter beschikking gesteld aan het parcours, de wandelaars trekken daar dwars doorheen en kunnen genieten van de eventuele bloei van de bloesem. Dat laatste is zeker geen garantie, ik heb in de veertien keer deelname wel meegemaakt dat er totaal nog geen bloei was te bekennen. Een appel- of perenboom bloeit gemiddeld veertien dagen, de appelbomen zijn daarbij altijd het laatste, de kersen pruimen en perenbomen zijn daar al aan  vooraf gegaan.

Zoals gezegd verlieten wij de Veiling Geldermalsen, de startplaats, om zeven uur en vertrokken naar Tricht uiteraard heel veel boomgaarden maar ook de teelt van aardbeien is hier een belangrijk middel van bestaan.

Via Buurmalsen en Erichem gaat de route naar Buren de plaatsnaam die ook door koning Willem- Alexander en koningen Wilhelmina gebruikt werd als schuilnaam, de hier woonachtige koningsgezinde bevolking laat dat ook duidelijk merken door de reeds aangebrachte oranje versieringen, een week voor Koningsdag, het merendeel van de straatnamen zijn ook aan leden van het koninklijk huis gerelateerd.  

De weergoden waren ons goed gezind, geen spat regen en niet te warm, als er sprake was van wind dan kwam die meestal van achteren, kortom alles zat mee waardoor  om 12.30 de afmelding reeds plaats kon vinden en de verdiende herinnering opgehaald.

Drie medailles heb ik inmiddels vol gepind, bij de vijftiende keer wordt er weer een nieuwe medaille verstrekt en ook deze dient als basis voor vier nieuwe pinnen 16 t/m 19. De medailles hebben steeds een andere vorm en de afbeelding op de cijferpin ook een ander symbool, twee-drie-en vier zijn bloesems, 6 t/m 9 peren en 11 t/m 14 appels daarna worden het kersen.

Ter afsluiting in de grote hal een heerlijke fruitcocktail nuttigen en waar ik vroeger kon genieten van de aldaar spelende orkesten ervaar ik dat nu als takke-herrie omdat elke vorm van conversatie hierdoor onmogelijk wordt. In diezelfde hal wordt als aandenken het persoonlijke wandelboekje afgestempeld, dit boekje is een opsomming en herinnering  van alle georganiseerde en met succes beëindigde wandelingen. De dag zou niet volmaakt zijn wanneer ik met lege handen thuiskom uit dit mooie gebied, wat eens begon met een zakje appels (Kanzi, kruising van Gala en Braeburn) zijn het nu de aardbeien voor kinderen en kleinkinderen.

Het is inmiddels traditie geworden en de rechthebbenden komen de zomerkoninkjes nog dezelfde dag van de sportieve prestatie ophalen.

Als je er dan een flinke wandeling op hebt zitten en je bepakt met je aardbeien naar de auto begeeft, besef je dat die nog een flink eind weg staat op een weiland waar je ‘s-morgens vroeg nog alle overzicht had, maar het er nu totaal anders uitziet. Hartstikke vol en de weg er naar toe ook anders is geworden, een drukte van jewelste met mensen die nog aan een korte afstand gaan beginnen en anderen die op weg zijn naar de (waarschijnlijk) voor hen zo verlangde finish en loop je dus ongewenst tegen de stroom in. Op het weiland (parkeerterrein) aangekomen zie je dan menigeen vertwijfeld rond kijken “waar staat ie nou”?  Omdat het mij ook meer dan eens is overkomen, tref ik maatregelen door een weighpoint op de GPS aan te maken. Zo blijf ik een fijne herinnering overhouden aan een mooie training in de aanloop naar de Nijmeegse Vierdaagse. De volgende Bloesemtocht is volgend jaar 21 april 2018 en dit jaar mocht de organisatie 30.600 deelnemers verwelkomen. Een mooi resultaat.

 

 

Op zaterdag 16 april liep ik voor de dertiende achtereenvolgende keer de Rode Kruis “Bloesemtocht” te Geldermalsen. De weersvoorspellingen voor deze dag waren niet zo goed, de dagen ervoor hadden dat al min of meer bewezen. Het was eigenlijk ook wel vreemd om in alle vroegte naar Geldermalsen te vertrekken zonder tussenstop in Biddinghuizen om mijn vaste mede-wandelaars van de laatste vier jaren, de dames Riet Blonk en Marja van Gilst op te pikken. De keuze welk traject werd hierdoor wel eenvoudiger, de laatste drie keer was dat het oostelijke parcours van 30 km, oorspronkelijk uitsluitend bedoeld voor de categorie “sjokken met stokken” landelijk beter bekend als nordic-walking. Nu ik de keuze helemaal weer zelf kon bepalen besloot ik de andere kant weer op te gaan, dus het westelijk parcours via Beesd. Ik kon dan tijdens de mars nog beslissen of dat 25 of 40 km moest worden, het weer en de toestand van de ondergrond waren daartoe de belangrijkste factor. De start is zoals ook alle voorgaande jaren mogelijk vanaf zeven uur, dus vijf uur uit de veren want bij aankomst in Geldermalsen ben je nog niet in de Veilinghallen van waaruit je vertrekt, vroeger had je nog flink oponthoud door eerst een kaartje te kopen en vervolgens de nodige knippies er in te verkrijgen, nu heb je reeds maanden van te voren een startbewijs via internet, voorzien van barcode, scannen die handel en wegwezen. Al direct na het verlaten van de A1 ontstond er een flinke file, dat bleek later te maken te hebben met de toestand op de tot parkeerplaats omgebouwde weilanden, één grote blubberzooi en ik vreesde al het ergste wanneer ik dat terrein weer moest verlaten.

Ik nam de toestand en de parkeerplek goed in mijn geheugen op en maakte er een “weighpoint”van, eerdere jaren was gebleken dat het terugvinden van je eigen voertuig de nodige problemen kon veroorzaken, en gelukkig niet alleen bij mij. De route van parkeerterrein naar start was dus al een glibberige bedoening en ik vreesde voor het parcours ook het ergste, uiteindelijk kon ik starten om 07.15 uur en mocht vrijwel direct daarna de traditionele “Kanzi”appel in ontvangst nemen, op naar Enspijk waar de molen “de Vlinder” zoals elk jaar aan de wieken getooid was met de nationale- en Rode Kruisvlaggen.

Het westelijk parcours wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van de Linge, oostwaarts is daar minder sprake van en is een oversteek niet noodzakelijk. In voorgaande jaren was de Koninklijke Landmacht prominent aanwezig, jaarlijks wordt dat opvallend heel veel minder en dat geldt niet alleen voor de Bloesemtocht ook de Nijmeegse Vierdaagse merkt dat gevoelig, kamp Heumensoord wordt al lang niet meer opgebouwd door Defensie, alleen de oversteek van de Maas bij Cuijk wordt nog door de pontonniers van de Genietroepen met behulp van brugleggende tanks verricht. Al bij de eerste oversteek van de Linge zag ik hoe onze bevriende Oosterburen het de wandelaars mogelijk gemaakt hadden aan de overkant te komen.

Bliezen zij in het verleden nog een flink aantal bruggen in ons vaderland op, nu deden zij het tegenovergestelde. Ik werd daar warm van, mijn zwager Chris uit Leeuwarden schreef mij op Facebook dat noemen zij daar Wiedergutmachung, ja daar had ik nog niet aan gedacht. Vielen dank Freunde, ich muss weiter. Na Enspijk is dat naar het mooie plaatsje Beesd, vroeger passeerden de wandelaars de karakteristieke stompe toren aan de voorzijde in de drukke winkelstraat, maar de organisatie heeft de route nu zo verlegd dat de winkels op zaterdag van ons geen last meer hebben en komen nu achterlangs. Nog voor Rhenoy moest ik de keuze maken 25 of 40, uiteindelijk toch maar gekozen voor de 25 en daardoor de route blijvend langs de Linge op de dijk aangehouden. Allerminst een saai traject, fraaie huisjes langs de dijk met echt heel oude, goed gesnoeide fruitbomen. Deze oude bomen bloeiden vrijwel overal volop uitbundig, in de boomgaarden was dat vaak wat minder. Er zit wel een volgorde in de bloeiperiode welke meestal maar ongeveer 14 dagen duurt, de bomen welke het eerst bloeien zijn de kersen en pruimenbomen, gevolgd door peren en appels. De appelbomen zijn meestal het laatst en de kleur van de bloesem is vaak rose in tegenstelling tot de andere vruchten. Er was dit jaar in de nacht voor de wandeling geen sprake van vorst, ook dat wel meegemaakt en dan word je geconfronteerd met beregeningsinstallaties welke op gezette tijden een plons water in je nek gooien en zorgen dat de ondergrond in de boomgaard druipnat wordt. Op zo’n Linge dijkje zag ik dat ook de Italiaanse politie nog vertegenwoordigd was, de manschappen hadden een voertuig achteloos achter gelaten.

Achteraf  bezien is het weer ontzettend meegevallen, waarschijnlijk mede door de harde wind is het droog gebleven, was de regenkleding overbodig en had ik mijzelf iets te warm ingepakt. Via Rumpt terug gewandeld en een heel glibberig pad voor Deil getrotseerd, hier was het echt goed uitkijken geblazen. Uiteindelijk met muziek weer naar de veilinghallen begeleid, mijn 13e pin opgehaald en uitgerust op een bankje met een heerlijke vruchtenbowl. Mijn wandelboekje afgestempeld door de bond en mijn eerder bestelde T-shirt als herinnering opgehaald. Voor het thuisfront is het alle keren dat ik deelnam aan deze tocht gebruikelijk en dus traditie geworden dat ik de eerste Betuwe-aardbeien meeneem. Zo geschiedde ook dit jaar 2016. Bepakt en bezakt naar het parkeerterrein waar de wind voor een betrekkelijk droge aftocht gezorgd had. 

 

 

A.s zaterdag 18 april 2015 is hij er weer, de Rode Kruis  “Bloesemtocht” te Geldermalsen voor de 23e keer. Reeds elf keer mocht ik daaraan deelnemen, ook een groots spektakel dat landelijke bekendheid geniet en waaraan elk jaar toch ruim 25.000 wandelaars verdeeld over een groot scala aan afstanden hun deelname betuigen. De  afstanden variëren van 8 tot 40 kilometer verdeeld over twee parcoursen n.l West en Oost met als start en finish altijd de Veilinghallen van Geldermalsen. Mijn favoriete afstanden zijn 25-30- en 40 kilometer. Het traject naar Enspijk, Beesd, Acquoy en Asperen maakt deel uit van het westelijke parcours en omvat zowel de 25 als de 40 km. De laatste twee jaar is er een nieuwe afstand bijgekomen n.l. de 30 km en deze vertrekt vanaf Geldermalsen naar Tricht, Erichem en Buren en is het het zgn. Parcours Oost. Het is eigenlijk het oorspronkelijke parcours bedoeld voor de Nordic-walkers van 20 km,  maar nu ook opengesteld voor de wandelaars die sjokken zonder stokken en

uitgebreid met 10 km zodat er een nieuwe afstand van 30 km ontstond. Centraal bij alle afstanden staan de fruitteeltbedrijven en de Linge welke op diverse plaatsen, zeker op het westelijk parcours een aantal keren moet worden overgestoken. Pontonniers van de Genietroepen der Koninklijke Landmacht hebben dat door het aanleggen van noodbruggen mogelijk gemaakt, ook leggen zij speciale matten voor de wandelaars om steile taluds te betreden zonder glijpartijen. In het land van Flipje zijn ook alle weertypen mogelijk, ik heb ze inmiddels wel gehad denk ik. Omdat ik de langere afstanden wandel mag ik ook vroeg starten d.w.z. zeven uur, soms heeft het dan nog ‘s-nachts gevroren en staan er nog volop sproei installaties in de boomgaard te draaien, bij het passeren krijg je dan met gepaste tussenpozen zo’n flop water over je heen en is de grond op  diezelfde plaatsen doordrenkt. Meestal breekt daarna de zon door en is het uiterst aangenaam in de Betuwe. Maar ook de ganse dag regen heb ik ooit met zwager Pieter uit Ede moeten trotseren, hilarisch was daarbij het tafereel op het parkeerterrein, deze terreinen zijn weilanden die voor deze gelegenheid beschikbaar worden gesteld. Bij aankomst krijgt eenieder dan een plekje toebedeeld, sommige plekjes zijn reeds bij aankomst knap drassig en op het moment van vertrek is het dan bijna onmogelijk om weg te komen en worden tractoren ingezet, ik herinner mij de spontane hulp van twee blanke, breedgeschouderde mannen die hun hulp aanboden aan een gedupeerde wandelaarster, zij zouden haar voertuig wel even in goede banen leiden. Helaas, plotsklaps gaf de dame een flinke dot gas en de heren zagen er uit als een paar gespikkelde negers. Wij hadden meer geluk en konden zonder hulp van bulldozers met zand en sleep- tractoren, het terrein verlaten. Even afwisselend als het weer zijn mijn wandelmaatjes al die keren geweest, slechts twee of drie keer ging ik alleen.

Zoals ik al eerder schreef was zwager Pieter mijn metgezel dat is hij twee jaar geweest en liepen wij de 25 km, lichamelijke ongemakken dwongen hem af te zien nog een derde keer mij te vergezellen, bovendien fietst hij liever. De aanstichter van mijn passie voor het wandelen is eigenlijk in 2004 mijn zoon Arno geweest, hij liep de Nijmeegse Vierdaagse en soms ook de Kennedymars in de Friese Wouden, ook met hem liep ik de 25 km of dit twee of drie keer geweest is weet ik niet maar de weersomstandigheden op bijgaande foto waren stormachtig en ook dat duurde de gehele dag, de foto is trouwens genomen door Pieter die op de fiets uit Ede de storm had getrotseerd. De laatste drie jaren zijn mijn min- of meer vaste begeleiders de dames Riet Blonk en Marja van Gilst uit Biddinghuizen, via de 55+ wandelgroep uit Dronten kennen wij elkaar en zodoende fungeer ik op deze dag als taxi. Om 05.30 uur sta ik dan in Biddinghuizen bij  het Koetshuis om gezamenlijk naar Geldermalsen te vertrekken, zodoende kunnen wij vroeg parkeren en starten om 07.00 uur. Vroeger moest je eerst een kaartje gaan kopen, die bestonden dan in dezelfde kleur als de routeaanduiding d.w.z. 25 km was rood en 40 km groen, dat is nu enorm vereenvoudigd je koopt je startbewijs via internet, deze is voorzien van barcode die gescand wordt bij vertrek en that is ‘t. Op de oude wijze werd je deelnemersbewijs onderweg de nodige keren van een knippie voorzien en bij het juiste aantal werd dan aan de finish de bijbehorende beloning verstrekt. Nu echter, wegens gebrek aan vrijwilligers is dat er allemaal niet meer bij en kan je onderweg nog switchen van afstand, de medaille krijg je toch wel. Het spreekt voor zich dat een dergelijk evenement niet vanzelf tot stand komt, dat kan alleen met inschakeling van een enorm aantal vrijwilligers, tevens is de steun van verschillende sponsoren onontbeerlijk en de opbrengst komt geheel ten goede aan de stichting Nationale Rode Kruis Bloesemtocht. Deelnemers aan Via Vierdaagse, het training- en voorbereidingsprogramma van de Nijmeegse Vierdaagse maken kennis aan een wandelevenement dat voor velen een begin is van een nieuwe verslaving. Ook ik beschouw het als een mooie training voor Nijmegen dit jaar van 21 t/m/ 24 juli editie 99, voor mij de vijfde keer. Een enorm aantal muzikanten en koren begeleiden de wandelaars onderweg bij de diverse rustpunten, altijd een gezellige boel wat voor weertype dan ook.  Aan de finish een hartelijk welkom door diverse lopende korpsen en in de veilinghal (oorverdovende) muziek alsmede het welverdiende “fruithapje” en de medaille, tot slot nog even het wandelboekje af laten stempelen en bij de uitgang voor het thuisfront de inmiddels traditionele aardbeien en fruit kopen en op naar het parkeerterrein. Dat laatste levert elk jaar weer problemen op, waar stond die auto nou? de situatie op het terrein is dan heel anders  dan ‘s-morgens. Daar moet ik wat op bedenken.