Op zaterdag 16 april liep ik voor de dertiende achtereenvolgende keer de Rode Kruis “Bloesemtocht” te Geldermalsen. De weersvoorspellingen voor deze dag waren niet zo goed, de dagen ervoor hadden dat al min of meer bewezen. Het was eigenlijk ook wel vreemd om in alle vroegte naar Geldermalsen te vertrekken zonder tussenstop in Biddinghuizen om mijn vaste mede-wandelaars van de laatste vier jaren, de dames Riet Blonk en Marja van Gilst op te pikken. De keuze welk traject werd hierdoor wel eenvoudiger, de laatste drie keer was dat het oostelijke parcours van 30 km, oorspronkelijk uitsluitend bedoeld voor de categorie “sjokken met stokken” landelijk beter bekend als nordic-walking. Nu ik de keuze helemaal weer zelf kon bepalen besloot ik de andere kant weer op te gaan, dus het westelijk parcours via Beesd. Ik kon dan tijdens de mars nog beslissen of dat 25 of 40 km moest worden, het weer en de toestand van de ondergrond waren daartoe de belangrijkste factor. De start is zoals ook alle voorgaande jaren mogelijk vanaf zeven uur, dus vijf uur uit de veren want bij aankomst in Geldermalsen ben je nog niet in de Veilinghallen van waaruit je vertrekt, vroeger had je nog flink oponthoud door eerst een kaartje te kopen en vervolgens de nodige knippies er in te verkrijgen, nu heb je reeds maanden van te voren een startbewijs via internet, voorzien van barcode, scannen die handel en wegwezen. Al direct na het verlaten van de A1 ontstond er een flinke file, dat bleek later te maken te hebben met de toestand op de tot parkeerplaats omgebouwde weilanden, één grote blubberzooi en ik vreesde al het ergste wanneer ik dat terrein weer moest verlaten.

Ik nam de toestand en de parkeerplek goed in mijn geheugen op en maakte er een “weighpoint”van, eerdere jaren was gebleken dat het terugvinden van je eigen voertuig de nodige problemen kon veroorzaken, en gelukkig niet alleen bij mij. De route van parkeerterrein naar start was dus al een glibberige bedoening en ik vreesde voor het parcours ook het ergste, uiteindelijk kon ik starten om 07.15 uur en mocht vrijwel direct daarna de traditionele “Kanzi”appel in ontvangst nemen, op naar Enspijk waar de molen “de Vlinder” zoals elk jaar aan de wieken getooid was met de nationale- en Rode Kruisvlaggen.

Het westelijk parcours wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van de Linge, oostwaarts is daar minder sprake van en is een oversteek niet noodzakelijk. In voorgaande jaren was de Koninklijke Landmacht prominent aanwezig, jaarlijks wordt dat opvallend heel veel minder en dat geldt niet alleen voor de Bloesemtocht ook de Nijmeegse Vierdaagse merkt dat gevoelig, kamp Heumensoord wordt al lang niet meer opgebouwd door Defensie, alleen de oversteek van de Maas bij Cuijk wordt nog door de pontonniers van de Genietroepen met behulp van brugleggende tanks verricht. Al bij de eerste oversteek van de Linge zag ik hoe onze bevriende Oosterburen het de wandelaars mogelijk gemaakt hadden aan de overkant te komen.

Bliezen zij in het verleden nog een flink aantal bruggen in ons vaderland op, nu deden zij het tegenovergestelde. Ik werd daar warm van, mijn zwager Chris uit Leeuwarden schreef mij op Facebook dat noemen zij daar Wiedergutmachung, ja daar had ik nog niet aan gedacht. Vielen dank Freunde, ich muss weiter. Na Enspijk is dat naar het mooie plaatsje Beesd, vroeger passeerden de wandelaars de karakteristieke stompe toren aan de voorzijde in de drukke winkelstraat, maar de organisatie heeft de route nu zo verlegd dat de winkels op zaterdag van ons geen last meer hebben en komen nu achterlangs. Nog voor Rhenoy moest ik de keuze maken 25 of 40, uiteindelijk toch maar gekozen voor de 25 en daardoor de route blijvend langs de Linge op de dijk aangehouden. Allerminst een saai traject, fraaie huisjes langs de dijk met echt heel oude, goed gesnoeide fruitbomen. Deze oude bomen bloeiden vrijwel overal volop uitbundig, in de boomgaarden was dat vaak wat minder. Er zit wel een volgorde in de bloeiperiode welke meestal maar ongeveer 14 dagen duurt, de bomen welke het eerst bloeien zijn de kersen en pruimenbomen, gevolgd door peren en appels. De appelbomen zijn meestal het laatst en de kleur van de bloesem is vaak rose in tegenstelling tot de andere vruchten. Er was dit jaar in de nacht voor de wandeling geen sprake van vorst, ook dat wel meegemaakt en dan word je geconfronteerd met beregeningsinstallaties welke op gezette tijden een plons water in je nek gooien en zorgen dat de ondergrond in de boomgaard druipnat wordt. Op zo’n Linge dijkje zag ik dat ook de Italiaanse politie nog vertegenwoordigd was, de manschappen hadden een voertuig achteloos achter gelaten.

Achteraf  bezien is het weer ontzettend meegevallen, waarschijnlijk mede door de harde wind is het droog gebleven, was de regenkleding overbodig en had ik mijzelf iets te warm ingepakt. Via Rumpt terug gewandeld en een heel glibberig pad voor Deil getrotseerd, hier was het echt goed uitkijken geblazen. Uiteindelijk met muziek weer naar de veilinghallen begeleid, mijn 13e pin opgehaald en uitgerust op een bankje met een heerlijke vruchtenbowl. Mijn wandelboekje afgestempeld door de bond en mijn eerder bestelde T-shirt als herinnering opgehaald. Voor het thuisfront is het alle keren dat ik deelnam aan deze tocht gebruikelijk en dus traditie geworden dat ik de eerste Betuwe-aardbeien meeneem. Zo geschiedde ook dit jaar 2016. Bepakt en bezakt naar het parkeerterrein waar de wind voor een betrekkelijk droge aftocht gezorgd had. 

 

 

A.s zaterdag 18 april 2015 is hij er weer, de Rode Kruis  “Bloesemtocht” te Geldermalsen voor de 23e keer. Reeds elf keer mocht ik daaraan deelnemen, ook een groots spektakel dat landelijke bekendheid geniet en waaraan elk jaar toch ruim 25.000 wandelaars verdeeld over een groot scala aan afstanden hun deelname betuigen. De  afstanden variëren van 8 tot 40 kilometer verdeeld over twee parcoursen n.l West en Oost met als start en finish altijd de Veilinghallen van Geldermalsen. Mijn favoriete afstanden zijn 25-30- en 40 kilometer. Het traject naar Enspijk, Beesd, Acquoy en Asperen maakt deel uit van het westelijke parcours en omvat zowel de 25 als de 40 km. De laatste twee jaar is er een nieuwe afstand bijgekomen n.l. de 30 km en deze vertrekt vanaf Geldermalsen naar Tricht, Erichem en Buren en is het het zgn. Parcours Oost. Het is eigenlijk het oorspronkelijke parcours bedoeld voor de Nordic-walkers van 20 km,  maar nu ook opengesteld voor de wandelaars die sjokken zonder stokken en

uitgebreid met 10 km zodat er een nieuwe afstand van 30 km ontstond. Centraal bij alle afstanden staan de fruitteeltbedrijven en de Linge welke op diverse plaatsen, zeker op het westelijk parcours een aantal keren moet worden overgestoken. Pontonniers van de Genietroepen der Koninklijke Landmacht hebben dat door het aanleggen van noodbruggen mogelijk gemaakt, ook leggen zij speciale matten voor de wandelaars om steile taluds te betreden zonder glijpartijen. In het land van Flipje zijn ook alle weertypen mogelijk, ik heb ze inmiddels wel gehad denk ik. Omdat ik de langere afstanden wandel mag ik ook vroeg starten d.w.z. zeven uur, soms heeft het dan nog ‘s-nachts gevroren en staan er nog volop sproei installaties in de boomgaard te draaien, bij het passeren krijg je dan met gepaste tussenpozen zo’n flop water over je heen en is de grond op  diezelfde plaatsen doordrenkt. Meestal breekt daarna de zon door en is het uiterst aangenaam in de Betuwe. Maar ook de ganse dag regen heb ik ooit met zwager Pieter uit Ede moeten trotseren, hilarisch was daarbij het tafereel op het parkeerterrein, deze terreinen zijn weilanden die voor deze gelegenheid beschikbaar worden gesteld. Bij aankomst krijgt eenieder dan een plekje toebedeeld, sommige plekjes zijn reeds bij aankomst knap drassig en op het moment van vertrek is het dan bijna onmogelijk om weg te komen en worden tractoren ingezet, ik herinner mij de spontane hulp van twee blanke, breedgeschouderde mannen die hun hulp aanboden aan een gedupeerde wandelaarster, zij zouden haar voertuig wel even in goede banen leiden. Helaas, plotsklaps gaf de dame een flinke dot gas en de heren zagen er uit als een paar gespikkelde negers. Wij hadden meer geluk en konden zonder hulp van bulldozers met zand en sleep- tractoren, het terrein verlaten. Even afwisselend als het weer zijn mijn wandelmaatjes al die keren geweest, slechts twee of drie keer ging ik alleen.

Zoals ik al eerder schreef was zwager Pieter mijn metgezel dat is hij twee jaar geweest en liepen wij de 25 km, lichamelijke ongemakken dwongen hem af te zien nog een derde keer mij te vergezellen, bovendien fietst hij liever. De aanstichter van mijn passie voor het wandelen is eigenlijk in 2004 mijn zoon Arno geweest, hij liep de Nijmeegse Vierdaagse en soms ook de Kennedymars in de Friese Wouden, ook met hem liep ik de 25 km of dit twee of drie keer geweest is weet ik niet maar de weersomstandigheden op bijgaande foto waren stormachtig en ook dat duurde de gehele dag, de foto is trouwens genomen door Pieter die op de fiets uit Ede de storm had getrotseerd. De laatste drie jaren zijn mijn min- of meer vaste begeleiders de dames Riet Blonk en Marja van Gilst uit Biddinghuizen, via de 55+ wandelgroep uit Dronten kennen wij elkaar en zodoende fungeer ik op deze dag als taxi. Om 05.30 uur sta ik dan in Biddinghuizen bij  het Koetshuis om gezamenlijk naar Geldermalsen te vertrekken, zodoende kunnen wij vroeg parkeren en starten om 07.00 uur. Vroeger moest je eerst een kaartje gaan kopen, die bestonden dan in dezelfde kleur als de routeaanduiding d.w.z. 25 km was rood en 40 km groen, dat is nu enorm vereenvoudigd je koopt je startbewijs via internet, deze is voorzien van barcode die gescand wordt bij vertrek en that is ‘t. Op de oude wijze werd je deelnemersbewijs onderweg de nodige keren van een knippie voorzien en bij het juiste aantal werd dan aan de finish de bijbehorende beloning verstrekt. Nu echter, wegens gebrek aan vrijwilligers is dat er allemaal niet meer bij en kan je onderweg nog switchen van afstand, de medaille krijg je toch wel. Het spreekt voor zich dat een dergelijk evenement niet vanzelf tot stand komt, dat kan alleen met inschakeling van een enorm aantal vrijwilligers, tevens is de steun van verschillende sponsoren onontbeerlijk en de opbrengst komt geheel ten goede aan de stichting Nationale Rode Kruis Bloesemtocht. Deelnemers aan Via Vierdaagse, het training- en voorbereidingsprogramma van de Nijmeegse Vierdaagse maken kennis aan een wandelevenement dat voor velen een begin is van een nieuwe verslaving. Ook ik beschouw het als een mooie training voor Nijmegen dit jaar van 21 t/m/ 24 juli editie 99, voor mij de vijfde keer. Een enorm aantal muzikanten en koren begeleiden de wandelaars onderweg bij de diverse rustpunten, altijd een gezellige boel wat voor weertype dan ook.  Aan de finish een hartelijk welkom door diverse lopende korpsen en in de veilinghal (oorverdovende) muziek alsmede het welverdiende “fruithapje” en de medaille, tot slot nog even het wandelboekje af laten stempelen en bij de uitgang voor het thuisfront de inmiddels traditionele aardbeien en fruit kopen en op naar het parkeerterrein. Dat laatste levert elk jaar weer problemen op, waar stond die auto nou? de situatie op het terrein is dan heel anders  dan ‘s-morgens. Daar moet ik wat op bedenken.

 

 

 

 

  

 

De aanloop naar de 22e editie van de Nationale Bloesemtocht verliep niet geheel vlekkeloos. Voor opslag en in de grondverf zetten van het houtwerk t.b.v. een te bouwen carport hadden de buurman en ik een voormalige ligboxenstal ter beschikking. Een ideale locatie zou je zeggen, ware het niet dat op 31 maart toen de klus bijna geklaard was ik op een zeer ongelukkige wijze ten val kwam. Niks gebroken, dat viel mee, alleen wat pijnlijk en de gevolgen daarvan openbaarden zich al snel. Door met name linker arm en been goed bedekt te houden was alles goed te camoufleren. Op advies van Arno toch maar na een week te biecht gegaan bij de dokter, die zei min- of meer zoals verwacht dat de zaak door het gebruik van een bloedverdunner ernstiger leek dan het uiteindelijk was. Een hele geruststelling. Als testkees of de Bloesemtocht er nog wel inzat, tweemaal een route van 14 km gedaan in Doornspijk, als verkenning op de maandelijkse 55+ wandeling.

Vrijdag 11 april werd ik bij het opstaan geconfronteerd met een stekende pijn  ter hoogte van mijn middenrif, ondanks dat ongemak toch met Ank naar het gemeentehuis in Dronten gereden om een nieuwe ID kaart op te halen, ik had daar tenslotte een afspraak voor gemaakt. Een heel klein stukje lopen bleek toen ineens te veel. Wederom pijn op dezelfde plek , neiging tot braken en het klamme zweet brak mij uit. Bij thuiskomst het gezondheidscentrum gebeld, die liet mij onmiddellijk komen, ik ging ondanks de geringe afstand weer met de auto . Omdat daar geen goede diagnose gesteld kon worden, men dacht aan hartproblemen, werd een ambulance opgeroepen en vervolgens onder begeleiding van sirene naar het ziekenhuis in Lelystad. Na afwerking van hetzelfde vragenpakket als in Swifterbant en de ambulance volgden de nodige onderzoeken. Toen die beëindigd waren bleek de uiteindelijke klacht ook verdwenen. Als bewijs dat de problemen m.u.v. de blauwe plekken verdwenen waren, besloot ik, eigenwijs als ik ben, de volgende morgen toch te starten in Geldermalsen. Startbewijs en parkeerkaart had ik immers al maanden in huis. Een safe gevoel was toch wel dat mevrouw Riet Blonk uit Biddinghuizen, evenals de twee voorgaande jaren mee ging, dat definitieve besluit was vrijdagavond pas genomen.  Vol goede moed vertrok ik dus dus zaterdagmorgen om 05.00 uur naar het Koetshuis in Biddinghuizen om Riet Blonk op te pikken, plaatselijk was er sprake van dichte mist, ik hoefde niet te haasten want ik was vroeg genoeg. In Geldermalsen ontstonden er ondanks het vroege tijdstip en bovendien het was  zaterdag al de nodige files, wij bleven keurig op schema. Mede dankzij het uitgeprinte startbewijs waarvan de barcode gescand werd, was er een heel vlotte doorstroming aan de start.Burgemeester Miranda de Vries van Geldermalsen loste exact 07.00 uur het startschot voor de afstanden 25-30 en 40 km.

Wij hadden evenals vorig jaar voor de 30 km gekozen, het zgn. Parcours Oost, tot voor twee jaar uitsluitend bedoeld voor Nordic Walkers. Dit parcours voert naar plaatsen als Tricht, Erichem en Buren. Parcours West had ik al negen keer eerder gedaan , o.a. twee keer met zwager Pieter uit Ede en twee keer met zoon Arno, zowel de 25 als 40 km. Dit traject voert naar Enspijk, Beesd, Rhenoy en Asperen. Al spoedig brak de zon door en ontstond er een aangename temperatuur waardoor het perfect wandelweer werd. In tegenstelling tot vorig jaar, er was toen geen enkele bloesem te bekennen, slechts knoppen, nu stonden de boomgaarden in volle bloei. Enkele fruittelers hebben met linten een pad gebaand door de boomgaard, dat geldt alleen voor deze dag. De volgorde van knop tot bloesem verloopt niet bij alle fruitbomen gelijktijdig, het eerst zijn de  pruimen, daarna de peren en de kersen en als laatste volgen de appels. De plaats die het verst van de start  ligt en zich koninklijk noemt heet Buren, de Oranjes hebben zich vaak van van deze naam bediend als schuilnaam. Veel gebouwen hebben een opschrift van Anno Domini 1600, schitterend  is het voormalig weeshuis en de Marechaussee kazerne. Heel veel straatnamen verwijzen naar leden van het huis van Oranje. Buren is net als Naarden bijvoorbeeld in Noord Holland een vestingstad geweest nog duidelijk te zien bij binnenkomst aan het ommuurde gedeelte.   De 22e editie mocht zich verheugen in een (bijna) record van 30.660 deelnemers, zo’n massale wandeling is alleen mogelijk dankzij de medewerking van ruim 500 vrijwilligers, muzikanten, landeigenaren , sponsors en een grote bijdrage door de Genie van de Koninklijke Landmacht, de laatste zorgt voor oeververbindingen over de Linge en sommige plaatsen worden met wegenmatten versterkt . Controleposten bestaan niet meer zoals vroeger, deelnemers hadden toen een startbewijs overeenkomend met de kleur van de routeaanduiding, zo was 25 km bijvoorbeeld rood en voor 40 km groen. De startbewijzen van nu hebben een alles zeggende barcode en daar komen geen knippies in, dat spaart ook weer vrijwilligers. Ondanks de moeilijke aanloop was voor mij ook deze editie zeer geslaagd en mocht ik om 12.30 uur de pin met het cijfer 11 in ontvangst nemen. Een mooie trainingstocht voor de Nijmeegse 4daagse, waarbij eigenlijk alles meezat. Tot volgend jaar 18 april .