San Francisco

Lombard Street

Zondagavond na de introductie met de kippen op stok, want maandag gaat voor alle deelnemers van de WWDC, spreek uit dub,dub,dee, cee, de dag bij uitstek worden. Dan begint de zgn.”Keynote” en maakt Apple bekend wat er op korte termijn allemaal te verwachten is, zoals o.a. iOS 10. Dat is pas echt voer voor nerds. Voor Lennart ook de hoogste importantie, mede oorzaak van een zeer onregelmatige stoelgang, heel vroeg d’r uit 3 uur en zorgen voor de juiste strategie om op de voorste rij te kunnen plaats nemen. De strategie heeft gewerkt zo bleek later op TV bij het thuisfront. Ik betrap mij erop dat ik alle gebeurtenissen zoals ik die in 2014 met Lennart beleefd heb projecteer op de situatie van nu. Was de introductie al van een geheel andere aard, en niet alleen de locatie, zo gold dat ook voor de Keynote, deze was twee jaar geleden in Moscone-West en verbleven de guardians en andere getuigen in een kleinere zaal. Nu echter kwam ik ondanks mijn nieuwe (blauwe) polsbandje het gebouw Bill Graham Civic Auditorium niet eens in. Een soort van persona non grata. Door de situatie gedwongen mijn programma voor vandaag te wijzigen, eerst maar een kop koffie bij Starbucks en daarna speciale chocolaatjes kopen bij Ghirardelli besteld door Jarno Sluier bij de avondvierdaagse in Swifterbant. Terug naar hotel en wandeloutfit aangetrokken. Via de Columbus Avenue naar de Beach en de bekende locaties als Fisherman’s Wharf en Pier 39 bezocht. Terwijl ik aan de reling sta, fototoestel in de aanslag om een plaatje te schieten van Alcatraz, wordt ik op mijn schouder getikt door een wazig figuur met de mededeling “Sir, your sack is open, all kinds of stuff can fall out”! Ik schrok behoorlijk want de portemonnaie met pasjes, ID kaart etc, ik zou behoorlijk in de problemen komen wanneer die eruit gehaald werden. Als iemand kans ziet ongemerkt de twee ritsen te openen, dan is de rest ook een koud kunstje. Van de inhoud ontbrak gelukkig niets. Wel een belangrijke boodschap meegekregen voor de rest van de week, “be carefull”! Het was een mooie dag in SF, veel wind en in de schaduw zelfs koud. Vanwege de tragische gebeurtenis in Orlando, hangen in ieder geval in SF zowel de Stars and Stripes als de regenboogvlaggen half stok. Na een stevige maagvulling bij Westfield zijn wij weer vroeg naar bed gegaan, zeker voor Lennart was het een lange slopende dag met al zijn relaties

14 juni 2016

San Francisco Municipal Railway

Bijna als vanouds fris- en fruitig naar Moscone West, ter hoogte van het Marriott hotel ontdekt Lennart dat hij een heel belangrijk attribuut vergeten is “de badge”. Lezers van de oude garde herinneren zich ongetwijfeld het TV programma van vroeger met Dame Edna waarin “zij” belangrijke personen interviewde, een vaste kreet van haar hierin was “The badge, Madge”. Ik neem mij voor om telkens wanneer wij het hotel verlaten richting Moscone ook deze tekst te hanteren. Terug naar hotel, er zat niets anders op, ik liep door en ging een nieuw polsbandje halen, oranje deze keer. Na een goed ontbijt op naar de Scholarship Lounge, Lennart ontmoet daar zijn maatjes, ik zie dat hij een grote populariteit geniet, zij zwermen om hem heen. Ik ga verder in mijn dagboek in alle rust en voorzien van alle vormen eten en drinken maak ik mijn plan voor vandaag. Ik neem mij voor de plekken van twee jaar geleden die een bijzondere indruk op mij gemaakt hebben, opnieuw aan te doen. Het dichtst bijzijnde is het stadspark Yerba Buena, ik ga uit de wind maar in de zon op een bankje zitten en geniet van de omgeving en de gebouwen. Om 12 uur begint de klok van de Saint Patrick kerk te luiden, die is aan de overkant, maar i.p.v. twaalf slagen klonk het meer als Jan-kom.Passend in het kader van twee jaar geleden, toen was het Pinksteren, ging ik naar binnen. Er werd een H.Mis opgedragen en de belangstelling daarvoor was groter dan in Swifterbant op zondag. Aan alles deelgenomen, ja ook aan de co

St. Patrick

llecte, maar bij het ter communie gaan heb ik de kerk verlaten, denkend aan de dag ervoor “take Care”!, dat dan weer wel. Ook Lombardstreet viel in het kader van de herinneringen ophalen. Via Californiastreet, bekend vanwege zijn steile opgang en de trammetjes was dit meteen een goede oefening voor de Nijmeegse 4Daagse, dag drie de dag van Groesbeek met de zeven heuvelen. Bovenkomend met een behoorlijk stinkende adem, weer een kerk, de Saint Mary, ik durfde geen foto te maken daar stond een priester te discussiëren met beminde gelovigen. De man was qua outfit en persoon als twee druppels water kapelaan Erik Odekerke uit het ” Dagboek van een herdershond” . Back to the fifties. Het werd een soort Kerkepad want een klein stukje verder bij Masonstreet een compleet nagebouwde Notre Dame. Dat Lombardstreet nog steeds een enorme publiekstrekker is bleek al direct toen ik aankwam, volop Japanse mensen met selfiesticks. De Bougainvillea’s stonden weer in volle bloei en pauze loos automobilisten die zigzaggend de weg naar beneden maakten. De plannen voor vandaag waren daarmee verwezenlijkt.

Klaar voor de start

If you’re going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair. Met deze hit van Scott Mackenzie waarmee hij furore maakte ben ik het wel eens. Met het tweede gedeelte van de titel d.w.z. na de komma, heb ik de grootste moeite. Ik heb heb de bloemen dus maar thuis gelaten. Toen was het weer zover, de reis kon beginnen. Mark Kerkvliet en Hans van Druten brachten ons naar Schiphol, keurig op tijd, twee uur voor vertrek aanwezig zijn is echt wel noodzakelijk. Ondanks alle nieuwe en moderne apparatuur is de controle een tijdrovende kwestie. Met Lufthansa naar Frankfurt en vandaar met United Airlines verder, een rechtstreekse vlucht van elf uur naar San Francisco. Lennart en ik vormden het hart van rij 27, d.w.z. precies in het midden. Dat is dan toch een heel gedoe als je even een sanitaire stop wil maken, je buren moeten ook, leuk of niet met de actie meedoen en de souplesse wordt ook aardig minder na zo’n lange zit. Zaterdag 11 juni, de vertrekdatum is wel een memorabele dag, het is de trouwdag van mijn ouders, de verjaardag van een schoonzus, maar ook de dag dat een drietal gevangenen van Alcatraz ontsnapten in 1962, het eilandje in de baai van San Francisco. Tot dan toe had men beweerd dat ontsnappen onmogelijk was, maar deze drie mannen was het toch gelukt. Weliswaar nooit meer iets van hen vernomen, maar dit feit was toch mede aanleiding tot sluiting van deze roemruchte gevangenis. Dat de datum ons later op de dag nog parten ging spelen, konden wij toen nog niet bevroeden. Een happy landing op International AirPort San Francisco bracht ons weer in lange rijen ter controle, ook hier weer zeer moderne apparatuur ter beschikking voor een vlotte doorstroming. Nadat alle hindernissen genomen waren, de koffers van de carroussel geplukt, op naar de aankomsthal en bellen met de reeds in Nederland, gereserveerde en betaalde taxi. Execucar, je hoefde maar te bellen en zij zouden komen opdraven. Na een kwartier naar muziek luisteren op de telefoon, muziek die het niveau van Pinkpop bij lange na niet haalde, was er eindelijk contact. Helaas met de mededeling maar gebruik te maken van een andere taxi omdat de geplande chauffeur niet was komen opdagen. Het reeds betaalde bedrag zou teruggestort worden. Wij hadden geen keus en wilde eigenlijk maar één ding, zo snel mogelijk naar hotel North Beach, want van die hazenslaapjes in het vliegtuig waren we ook niet echt opgeknapt. Na zo’n lange reis, ‘s-middags 11 juni om 14.30 uur vertrokken, verwacht je eigenlijk dat je nu wel een dag verder bent, en het 12 juni is. Maar nee hoor, het was nog steeds 11 juni en wel 22.00 uur. Uiteindelijk een dag extra geboekt en op naar de kamer, first Floor, room 10. Ondanks de hoge mate van vermoeidheid, slecht geslapen, veel straatrumoer en het akelige hoge gegil van politie sirenes. Op het programma stond voor zondag 12 juni de Orientation op Missionair Bay Conference Center, dat zou om 11.00 uur beginnen. Het was goed te belopen naar een gedeelte van de stad waar wij niet eerder geweest waren. Het zonnetje scheen al uitbundig toen wij het AT&T Baseball Park passeerden, waar roemruchte Giants hun successen hadden behaald.

Het werd tijd om een petje op te zetten, nog even een korte pauze ingelast en een Coke-Medium gescoord, want Large is bijna een emmer. Uiteindelijk waren wij vroeg genoeg voor aanvang, voor het afhalen van de badge en WWDC16 jasje voor de student en een polsbandje voor de guardian. Na de stevige lunch, Lennart beperkte zich tot de bijna spreekwoordelijke appel, ging het hele gezelschap de collegezaal in voor diverse toespraken van vooraanstaande Apple-medewerkers, de felicitaties waren niet van de lucht en er klonk een luid applaus bij het verlaten van de zaal door een erehaag van Apple-mensen. Ik voelde mij al die tijd de bejaarde tussen de nerds. Wat resteerde was nog de groepsfoto, Lennart had al een vermoeden dat er een vooraanstaand Applefunctionaris zou opdraven en stelde zich met zijn lengte op in het midden van de groep. Zo had hij een goed overzicht. En ja hoor, de groepsfoto’s waren gemaakt en daar verscheen Tim Cook op het toneel, een gegil steeg op en Tim verdween in de menigte. De strategie van Lennart werkte en spoedig toonde hij mij zijn selfie met de CEO en diens handtekening op de badge.

SAN FRANCISCO – WWDC 2016: PART II

SAN FRANCISCO 2016 – WWDC16