Het verslag van de vierde dag van de vierdaagse heeft enigszins op zich laten wachten omdat bij thuiskomst, het bereiken van de finish nog even gevierd is in familiekring.

Zaterdag zoals gebruikelijk weer present in de autoshop van AST in Lelystad, evenals alle werkdagen van de komende week.

Ook op de laatste dag van de vierdaagse werd ik weer naar de start gebracht, ‘s-morgens kan dat nog, weliswaar aanzienlijk moeilijker dan de andere dagen, het ophalen aan de finish is op de laatste dag volkomen onmogelijk, dus met de bus.

Harm Edens, bekend van RTL4, “Dit was het nieuws”, maar nu voor Omroep Gelderland, was al vroeg op de Wedren en interviewde daar een aantal wachtenden voor de start.

De vierde dag, de dag van Cuijk, is de finale en dat was ook goed te merken aan de sfeer onder de deelnemers, ook het weer en de voorspellingen waren daar debet aan, na de voorgaande regendag. De wandelaars die het 30km traject lopen, komen die dag niet eens in het legendarische Cuijk en passeren dus ook niet de pontonbrug aangelegd door de genietroepen van de Landmacht voor één dag, hun route loopt via Overasselt (NB) naar Heumen en Malden.

Burgemeester Hubert Bruls van Nijmegen heeft dit jaar nog een lans gebroken voor Stichting de Nijmeegse Vierdaagse in de richting van Defensie om de inbreng van die zijde vooral te zien als een uitstekende oefening voor het dienstvak der Genie i.v.m. de aanleg van de overgang in de Maas, de Geneeskundige Troepen betreffende de lichamelijke verzorging en als reclame voor de instandhouding van de Militaire Muziek, maar bovendien de fysieke training voor de deelnemende militaire manschappen.

In Malden vond de eerste verwelkoming plaats omdat het werkadres van de dochter van mijn hospita langs de route ligt. Omdat ik daar al betrekkelijk vroeg was heb ik even een rustpauze ingelast en een kopje koffie genuttigd. Arno had inmiddels al een sms’je gestuurd, doe maar kalm aan, op de “Via Gladiola” is het nog betrekkelijk rustig.

Na de koffie ben ik in de grote stroom, veelal in opvallende kleding uitgedoste deelnemers, meegezogen naar het volgende ontmoetingspunt ter hoogte van de St. Radbouds Universiteitsgebouwen aan de St. Annastraat. Daar stond echtgenote Ank, met dezelfde delegatie van dag 2, nu echter was ook kleindochter Sterre meegekomen alsmede de schoonmoeder en schoonzuster van Arno, met haar kinderen.

Qua belangstelling een forse uitbreiding t.o.v. vorig jaar. Toen heb ik ook Esther Kodde gemist, dit dreigde nu even weer te gebeuren, maar door een misvatting mijnerzijds betreffende haar locatie en een flink aantal telefoontjes is ook dat goed afgelopen en kon ik wederom de felicitaties met bijbehorende versierselen ter plekke in ontvangst nemen.

Eén van de opvallende figuren in de lange stoet wandelaars was een als Batman verkleedde Engelsman, hij oogstte veel applaus. Reeds eerder die dag was er op de i-phone breaking news binnen gekomen omtrent een (gestoorde) schutter in Aurora,Denver, USA die, naar later bleek, bij een première film van Disney’s Batman een bloedbad had aangericht. Dergelijke nare taferelen dreigen een soort traditie te worden, vorig jaar op de terugreis naar huis kwamen op de autoradio de eerste vreselijke berichten door uit Noorwegen waar Anders Breivik op Utoya een ware slachting had aangericht.

Hoe dichter ik bij de finish kwam, hoe overweldigender de belangstelling werd op de balcons, daken en langs de hekken overal uitbundig zwaaiende en zingende mensen. Ik werd bijna letterlijk over de streep gedragen.

Evenals vele anderen heb ik de ontvangen gladiolen bij de herdenkingsplaat van 2006 gedeponeerd en mij afgemeld, waarna ik het welverdiende 4daagse-kruis in ontvangst mocht nemen, voor de tweede keer, dus nu met kroon. Overal in Nijmegen extra druk dus nu eerst op het station zien te komen en vervolgens met de bus naar het logeeradres in het meer rustige gedeelte van Nijmegen, “Dukenburg”.

Na een telefoontje naar de familie kwamen zij ook daar naar toe, hebben daar nog een “bakkie donderop” gebruikt en zijn tevreden huiswaarts gekeerd met een grote bos gladiolen van mijn “gastouders”.

Ik wil dit verslag graag beëindigen met een speciaal “dankjewel”aan mijn familie in Nijmegen, die mij met hun facilitaire ondersteuning ontzettend geholpen hebben met het bereiken van dit sportieve resultaat.

Tot volgend jaar.

De derde dag van de Nijmeegse 4daagse is in de volksmond bekend als de dag van Groesbeek.
Van de rose woensdag was vanmorgen bij de start weinig meer te merken, alleen de aanwezige afvafbakken op het terrein toonden enige gelijkenis met deze kleur.
Omdat de dag meteen al met regen begon stond vrijwel iedereen gehuld in regenkleding wachtend op het scannen van de polsbandjes, uiteindelijk kon ik de startsluis in een nog steeds stromende regen om 8 uur verlaten.
Ondanks het slechte weer was er toch weer veel publiek naar de route gekomen om de wandelaars een hart onder de riem te steken. Riepen zij eerst bijna tot vervelens toe “goede morgen”, nu veranderde dat in “tot morgen”. In de stromende regen bleef de stemming er toch goed inzitten en klonken er toepasselijke liedjes als “you are my sunshine” en “singing in the rain”, heel toepasselijk was ook de zinsnede uit het vierdaagse-lied ” zo lopen wij door Nederland en door de plassen heen”.
Af en toe waren er ook wel droge momenten en kon de kleding weer wat soepeler, ik werd een duivelskunstenaar in het aan- en uitdoen van de regen(es)cape.
Het weer verbeterde enigszins na Mook en kon de reis nagenoeg droog voortgezet worden naar Groesbeek, waar de ontvangst weer als vanouds zeer uitbundig was door het in grote getale aanwezige publiek. Voor de aanloop naar de zevenheuvelenroute is de Canadese oorlogsbegraafplaats, respect voor de deelnemende militairen die daar jaarlijks hun gesneuvelde collega’s een saluut brengen.
Opvallend vind ik trouwens toch de aanwezige militairen zijn over het algemeen van buitenlandse origine, de vaderlandse defensie laat het mijns inziens niet alleen facilitair meer en meer afweten, maar ook qua personeel. Goed vertegenwoordigd is het korps Natres maar dat zijn vrijwilligers en die moeten hun (burger) werkgever daarvoor vrij vragen.
Langs de zeven heuvelen zag ik weer veel vreemde vogels, zoals een aantal badgasten, hun inspiratie was misschien door de regen tot stand komen.
De wandeling op deze derde dag is voorspoedig verlopen, om 12.00 uur was ik al aan het eind van de zeven heuvels en had ik nog 6 km te gaan tot de finish.
De verwelkoming in Nijmegen was zoals gebruikelijk weer zeer hartelijk en ik mocht vele complimentjes en opgestoken duimen in ontvangst nemen.
Klokslag 13.00 uur betrad ik de finish aan de Wedren en kon ik mij afmelden bij de organisatie.
Nog even een vruchtenbowl gekocht en de taxi gebeld, tijdens de rit naar het logeeradres brak het noodweer opnieuw in alle hevigheid los.
Voor morgen de vierde en laatste dag zijn de voorspellingen een stuk gunstiger, daar vertrouw ik dan maar op.

De tweede dag is de dag van Wijchen, een andere aanduiding voor deze dag is ook rose woensdag. Dat het niet de kleur is waar ik een zeer warme verhouding mee heb, dat bleek al snel toen ik een volwassen man ontdekte gehuld in een rose konijnenkostuum met bijbehorende flaporen. Heel veel deelnemers hadden zich desondanks vandaag toch in deze kleur gehuld, op zich kwam het toch vrolijk over, ik heb er niet aan meegedaan, zelfs “gay for one day” is aan mij niet besteed. Onderweg heb ik nog heel even een zwak moment gehad, daar stond iemand gehuld in een rose pij en zegende de deelnemers met een staalborstel welke eerst in een rose emmer met water gedompeld was, daarna klonk hartstochtelijk de kreet “alleluja”, ondanks mijn katholieke achtergrond ben ik daar toch niet voor bezweken.
Maar er was meer vandaag, het scannen van de polsbandjes gaat wat trager dan vorig jaar de start is daarom ook wat later, geen probleem als het net als vandaag droog begint en later zelfs zonnig wordt. Onderweg heb ik ook weer volop kunnen genieten van de enorme belangstelling die het publiek aan de dag legt en niet alleen in Nijmegen, ook Wijchen, Beuningen en Weurt hadden hun beste beentje voorgezet en toonden een grote dosis enthousiasme.
Even vreemd als de man in het rose konijnenpak vond ik ook het Wilhelmus om 08.00 uur
‘s-morgens door een aantal Nijmeegse studenten, hun rechterhand op de borst in de buurt van de hartstreek en rechts een blik bier.
Het was een voortreffelijke wandeldag, en dat was ook gunstig voor het bezoek dat mij verwelkomde tussen Wijchen en Beuningen op een min of meer afgesproken plek. Arno stond daar al een poosje te wachten, met twee kleinzoons Jesse en Mees, na een korte pauze en het nuttigen van wat meegebrachte versnaperingen, zijn wij beiden verder getrokken richting Nijmegen, zij met de auto en ik te voet.
Een paar kilometer verder werd ik weer opgevangen door zwager Pieter die op de fiets met de wind in de rug uit Ede naar de vierdaagse doorkomst in Beuningen was gekomen, hij had een bakkie koffie meegenomen en een zak vol krentenbollen, dus hebben wij maar even ter plekke geluncht. Na deze kortstondige ontmoeting had ik nog 8 km voor de boeg, via Weurt en (beroemde)waterwijk Nijmegen naar de finish op de Wedren.
Vanwege de enorme drukte daar, mede dankzij het mooie weer konden Arno,Jesse en Mees niet het laatste stukkie met mij mee lopen, dus spraken wij af na mijn afmelding nog wat te gebruiken bij de volop aanwezige horeca aan de finish.
De reeds aanwezige tribunes voor de laatste dag waren al volop bezet met overwegend in het rose geklede figuren, ditmaal werd ik weer geraakt door het enthousiasme en toejuichingen van dit publiek. Na nog wat gepraat te hebben met mijn visite onder het gebruik van een drankje hebben wij afscheid genomen, zij terug naar Swifterbant en ik naar mijn logeeradres.
De dag van morgen heeft waarschijnlijk wat weer betreft minder gunstige bedoelingen, het houdt mij niet tegen en verschijn met evenveel enthousiasme weer aan de start.
Het publiek sleept mij er wel doorheen.
“Als de regen zo veelvuldig valt dat je er hartstochtelijk van gaat wenen, bedenk dan, het meeste valt er toch langs henen”