Het verslag van de vierde en laatste dag is altijd wat later op het net dan de eerste drie, oorzaak terugreis naar huis en de belangstelling aldaar. De zaterdag blijft traditioneel, nu al bijna 30 jaar, gekoppeld aan AST-Car Technics, de automaterialenzaak op de Tjalk in Lelystad. Op Urk zeggen ze, “Het is ‘s-nachts vissen, maar overdag netten drogen”! De naam Cuijk is als doorkomstplaats op dag vier gekoppeld, en heet derhalve de dag van Cuijk. Voor de 30 km lopers is dat eigenlijk onterecht want die zien nog geen glimp van deze plaats, verbonden aan het traject door een pontonbrug, gelegd door de Genietroepen van de Kon. Landmacht, speciaal voor deze dag. Reeds bij de start staan sommige deelnemers al carnavalesk uitgedost als bij, lieveheersbeestje en sommigen nog steeds in het roze, dat zijn de èchte, ik zag zelfs een Zeeuws echtpaar in klederdracht en een gevoel van medelijden bekroop mij, de man van top tot teen in het zwart, zij slechts de armen bloot.

Het eerste gedeelte van de route in Nijmegen is niet spectaculair, het is exact gelijk aan dag twee en gaat vanaf de Wedren naar de Heijendaalseweg langs de gebouwen van het UMC St. Radboud, naar Dukenburg. Voor de tweede keer in deze week stond daar mijn familie op de Weezenhof, nu met een heerlijk croissantje.

Na 12 km is de karavaan in Noord Brabant in Overasselt wel te verstaan, hier volgt een splitsing, de lopers van 40 en 50 km gaan via Grave naar Cuijk. De wandelaars van de 30 km maken een lus omhoog naar Heumen, een gehucht voor Malden, deze weg was lang en zon overgoten. Voor dat ik de drukte in Malden in zou gaan heb ik nog even een tussenstop ingelast omdat ik daar veel te vroeg was, vrijwel alles dat ik aan ravitaillering bij mij had, heb ik daar genuttigd. Halverwege in Malden werd ik opgewacht door mijn Nijmeegse familie waar ik tot dan logeerde, dat was dus de tweede ontmoeting op die dag. Inmiddels was er ook een sms’je van Arno dat hij met Mees en Sterre op de “Via Gladiola” in alle drukte een (zonnig) plekje gevonden had. Na vier warme en (toch wel) zware dagen word je op de “Via Gladiola” door duizenden toeschouwers naar de finish gedragen. Dit beeld deed kleinzoon Mees de uitspraak ontlokken volgend jaar ook deel uit te maken van deze bonte menigte wandelaars. Ik hou hem daaraan. Na afmelding en de ontvangst van het verdiende 3’tje ben ik door alle drukte naar de bus (lijn 31 Weezenhof) naar het station getogen. Mijn gebruikelijke taxi is niet in staat om door deze drukte mij op te pikken.

Op mijn logeeradres nog eenmaal opgefrist en ontdaan van okselzuur en kruisdampen, hartgrondig afscheid genomen en mij huiswaarts begeven.

Op deze laatste dag waren er nog 359 uitvallers, 39.396 deelnemers de eindstreep gehaald en van de 245 gestarte 80-plussers had een kwart opgegeven, oorzaak hitte.

Bedankt, iedereen die mij gesteund heeft op welke wijze dan ook, alle fantastische mensen langs de route, de organisatie van de doortochtplaatsen en natuurlijk de 4daagse organisatie zelf.

TOT VOLGEND JAAR!!!

 

De tweede dag, de dag van Wijchen, wordt ook wel “Rose Woensdag” genoemd. Heel veel deelnemers tooien zich uitbundig in het rose, aan mij is dit nauwelijks besteed, wil niet helemaal spelbreker zijn, dan maar “gay for one day”. Het weer in de morgen was alleszins gunstig voor de wandelaars, in ieder geval nog geen felle zon, wel al een behoorlijke temperatuur. De ontvangst door de plaatselijke bevolking was geweldig, de eerste doorkomst in Alverna.

In Wijchen was de route ten opzichte van vorig jaar gewijzigd, hier komen alle afstanden bij elkaar zodat alle 40.000 deelnemers door het centrum worden geloodst, een drukte van jewelste, overal muziek, in alle vormen, fanfares, d’j s, dweilorkesten en geluidsinstallaties. Net als in Elst ook hier een defilé voor de notabelen. Je wordt a.h.w. gedragen door een enthousiast publiek bij zo’n doorkomst.

Vandaag kreeg ik ook ondersteuning uit verwachte hoek, Arno en Mees stonden op een inmiddels vertrouwde plek met krentenbolletjes en sportdrankjes. Na een korte pauze vertrokken mijn gasten naar Nijmegen voor een nieuw treffen aldaar. De tocht ging verder naar Beuningen, ook daar een uitermate enthousiast publiek, in grote getale aanwezig ter aanmoediging. De zon was inmiddels ook van de partij en deed volop mee. Uit respect voor zwager Pieter uit Ede even gepauzeerd op de plek waar hij twee achtereenvolgende jaren, mij met koffie en krentenbollen had verwend. Door een hartoperatie was hij nu niet in staat naar deze plek te fietsen. Er resteerde mij nu slechts een appeltje en een paar slokken sportdrank.

Na Weurt ging de karavaan naar de thuishaven Nijmegen, waar de ontvangst door de immer zeer enthousiaste bewoners van het “Waterkwartier” werd verwelkomd, de gehele wijk is altijd van top tot teen versierd en zij doet haar naam eer aan door jaarlijks water te verstrekken aan de wandelaars. Deze keer geen flesjes maar bekertjes met ijskoud water. De politieke kleur van deze wijk werd hierdoor meteen verraden, de bekertjes waren allemaal voorzien van een tomaat, het symbool van de SP.

In de verte was de Stevenstoren al zichtbaar, voorzien van een extra vaan n.l. De regenboog symbool voor de homo’s. Arno en Mees waren inmiddels in Nijmegen gearriveerd en op een afgesproken plek aan het eind van de Waalkade ontmoetten wij daar elkaar opnieuw.
Om nog een afzakkertje te nuttigen, spraken wij af op de Wedren. Nu op naar de finish, deze kwam spoedig in zicht en toevallig stond daar ook ineens een contingent van Veiligheidsregio-Flevoland. Een van de deelnemers van deze afvaardiging heet Wim Maas, oom van mijn huidige werkgever op zaterdag, na hem gefeliciteerd te hebben, heb ik mij afgemeld om vervolgens de dag af te sluiten met Arno en Mees. Morgen dag drie, de dag van Groesbeel.