De reveille voor de eerste dag vond plaats om 06.00 uur. De start voor de 30km wandelaars zou om 07.15 uur plaats vinden. Na een stevig ontbijt en voorzien van eten en drinken voor onderweg vertrok ik net als voorgaande jaren met mijn gastheer (de echtgenoot van mijn nicht) Wim, in de Suzuki Wagon R naar de Wedren. Onzeker over de goede afloop, stress maar vooral de opmerking van de cardioloog over mijn deelname, hadden mij niet gerustgesteld. De aankondiging van tropische temperaturen droeg natuurlijk ook niet positief bij. Eenmaal in de sluis, in afwachting van het startschot, kwam weer het vierdaagse gevoel van weleer en daarmee de noodzakelijke rust. Voor deze 100e bijzondere gelegenheid was de vroegere marsleider de heer Wim Jansen van stal gehaald. Met een ferme klap, na het aftellen, op de grote rode knop, verscheen er een regen aan confetti over de wandelaars en kon het scannen van de polsbandjes beginnen. De enige dag van de 4-daagse die over de Waalbrug gaat is de eerste dag, met als belangrijkste plaats in het parcours, Elst. Zoals gebruikelijk een enthousiast onthaal door burgemeester en notabelen alsmede de totale locale bevolking, want op de dag van doorkomst wordt er niet of nauwelijks gewerkt. Dat genoemde enthousiasme, kan ik niet uitleggen, dat is net als met carnaval, dat moet je ondergaan om het te begrijpen.

Tussen Elst en Valburg, de schaduw opgezocht en even genoten van een welverdiende rust, de bammetjes met omelet genuttigd en een halsdoek versierd op de rustplaats van de wandelbond.  Een onontbeerlijk attribuut met deze hitte en onmiddellijk druipnat gemaakt evenals het petje als bescherming tegen de zon. Nog voor de Oosterhoutse dijk een halve liter ijskoude karnemelk genuttigd en op naar het laatste en meest lastige stuk traject, een dijk waar in 2006 slachtoffers gevallen zijn. Nu dus op naar de Waalbrug. Blaargevoelig ben ik normaal gesproken niet, maar nu liep ik toch een fikse op in dat laatste stukkie. Afmelding van loper 30Q242 (dat ben ik) vond plaats om 13.45 uur en nu op naar de kerk St. Antonius van Padua alwaar ik weer opgehaald ga worden door mijn gastheer. “Thuis” gekomen met de beentjes omhoog en daarna een verfrissende douche ter verwijdering van okselzuur en kruisdampen. Toevallig is er een buurman in de straat, Ton genaamd, hij heeft een jarenlange ervaring als blarenprikker tijdens de 4-daagse, hem werd verzocht een deskundige blik te werpen op mijn handicap om deze vervolgens vakkundig te behandelen en dakpansgewijs af te plakken. Dankzij hem kan ik de volgende dag met een half uur vervroegde start weer fris verschijnen op de rose woensdag, de dag van Wijchen.

Voor de 99e vierdaagse (2015) was de voorbereiding precies zoals die eigenlijk moet zijn. Helaas ontstond er betrekkelijk kort voor de start een ernstig probleem met de gezondheid van mijn echtgenote, waardoor deelname onverantwoord was en ik mij moest afmelden. Voor de 100e editie van dit grandioze evenement is de voorbereiding veel minder dan vorig jaar. De enige wandeling waarvan je serieus kan zeggen, “een goede voorbereiding” was de Bloesemtocht in Geldermalsen. Ik had mij derhalve voorgenomen tijdens mijn verblijf in San Francisco van 11 t/m 19 juni een flinke inhaalslag te gaan maken. Door een behoorlijke dip in het functioneren van mijn lichaam is daar slechts ten dele aan voldaan. Het bezoek aan een arts na thuiskomst gaf als mogelijke oorzaak, de combinatie van een te lage bloedsuikerspiegel en een te hoge bloeddruk. Voor een echocardiografie en een fietstest heb ik op 5 juli een bezoek gebracht aan het Zuiderzeeziekenhuis afdeling cardiologie. Dokter Hassan gaf mij onmiddellijk in niet mis te verstane bewoordingen te kennen dat hij deelname aan de 4daagse niet verantwoord achtte. Reden van zijn conclusie was, de te hoge bloeddruk veroorzaakt door vernauwing in de bloedvaten rond het hart. Mijn verzet en een uitgebreid scala aan argumenten om hem tot andere gedachten te brengen leidde uiteindelijk tot een compromis, het slikken van een zgn. bètablokker en een vervolgafspraak zo snel mogelijk na de 4daagse. 

Om de conditie toch op een aanvaardbaar niveau te krijgen nam ik mij voor minstens een tweetal pittige wandelingen te gaan doen een “rondje Urk” en een naar de Flevocentrale, beide op zondag. Onze Lieve Heer zal mij hopelijk wel dispensatie geven om tweemaal de zondagsplicht te verzuimen, het is tenslotte voor het goede doel. De generale repetitie is voor mij elk jaar via Lelystad naar Dronten, bakkie koffie doen bij mijn schoondochter op de zorgboerderij en weer terug naar Swifterbant. Dit traject heb ik op 13 juli gedaan, een zeer regenachtige dag, ook een dag met speciale herinneringen, de geboorte dag van mijn moeder (Nijmeegse) zij zou 101 geworden zijn, maar ook de dag waarop vorig jaar besloten werd in het UMCG te Groningen maatregelen te treffen om Ank te ontslaan van de Intensive Care en los te koppelen van de beademing, een verblijf van nog zeven weken in het Groninger ziekenhuis was het gevolg. Quatorze Juillet, de Franse Nationale feestdag, toch nog een uitloop met zwager Chris in het Roggebotsebos, een zeer drassige en natte bedoening. Hopelijk is de resterende tijd voldoende voor het drogingsproces van de schoenen, zij zijn essentieel om mijn onderdanen naar de finish te brengen. Al met al, toch voldoende basis voor vertrouwen op een goede afloop om maandag 18 juli naar Nijmegen te vertrekken voor het afhalen van startbewijs en de gebruikelijke tas met hebbedingetjes van de “Walk of the World” op de Wedren. Voor de vijfde keer naar het inmiddels vertrouwde adres van mijn nicht Toos en haar echtgenoot Wim.