De dag die je wist dat zou komen.

Het is september 2019, en wel de 26e. Evenzoveel deelnemers zijn naar Shortgolf in Swifterbant gekomen voor deelname aan de afscheidswandeling (voor mij een thuiswedstrijd). De weersvoorspellingen zijn niet erg gunstig maar hopen er het beste van. Al snel bleek dat deze hoop een ijdele was, iedereen had zich echter wel goed voorbereid op een natte toestand. Dat bleek ook noodzakelijk vooral het laatste stuk van de wandeling op de vlakte van de Rivierduinweg. We konden goed tempo maken omdat de inkorters al eerder waren afgehaakt. Dankbaar heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om niet alleen mijn vrouw, Ank, op te halen maar gelijkertijd droge kleding aan te trekken. Zelden had ik met de groep zo’n natte toestand meegemaakt, oh ja, 2013 januari ik had de respectabele leeftijd van 70 jaar bereikt en de wandeling geschiedde in Dronten. Reeds bij de start aan de Ark kwam het hemelwater met bakken naar beneden, dat bereikte een climax ter hoogte van de Dorpsboerderij aan de Wisentweg, deze locatie hebben zestien deelnemers als schuilplaats gebruikt en omdat ik toch pas jarig geweest was, meteen maar getracteerd op koffie met appeltaart. Vijf jaar later, weliswaar onder veel betere weersomstandigheden heeft deze geschiedenis zich herhaald, nu echter met vijfendertig deelnemers. Een aanzienlijke progressie en tevens het hoogste aantal deelnemers dat ik heb mogen leiden in deze tien jaar.

Nu was de schuilplaats Shortgolf, waar Dick Bosman toen het gezelschap compleet was, zoals jaarlijks namens de groep, als sprekerd het woord nam. Warme woorden vielen zowel mijn echtgenote als mij ten deel. Dick had uitgerekend dat ik in mijn carrière wel honderdentien keer een afwisselende en fraaie wandeling aan de groep gepresenteerd had. Waardering ook voor Ank met een schitterend bouquet, aangeboden door Feikje. Een blijvende herinnering aan tien mooie wandeljaren mocht ik in ontvangst nemen, alsmede een aantal cadeaubonnen en een recept voor het vervaardigen van een appeltaart uit grootmoeders tijd.

Nadat Dick het officiële gedeelte beeindigd had, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt, de gulle gevers te bedanken voor hun ruimhartigheid en mijn opvolgers veel succes te wensen. Tevens nam ik de gelegenheid te baat om een kort overzicht te geven van de afgelopen tien jaren. Door, vooral in de beginjaren een vruchtbare samenwerking met de afdeling Welzijn van de Meerpaal, in de persoon van Marion Driesman, is het gemiddelde aantal deelnemers van ongeveer twaalf naar zesentwintig gestegen in 2018. De structuur van de groep laat zich niet vergelijken met een club of vereniging. Zij kent geen bestuur, geen contributiebetalende leden, geen kascommissie. Als je zin hebt om een keer mee te gaan dan meld je je op de laatste donderdag van de maand, zo niet, ook goed zonder verdere opgave van redenen. Alles hangt min- of meer van los zand aan elkaar.

Voorstel is dan ook een lijst aan te leggen van deelnemers met relevante gegevens. De ervaring met de “Timmerclub” in Swifterbant heeft mij geleerd dat de prijs voor deelname van  € 1,=, wel ontzettend weinig is. Deze kinderen betalen nu al het dubbele, bovendien wordt dat afgedragen aan de Meerpaal. De kinderen die ik toen verliet kom ik nu tegen op de fiets naar Dronten opweg naar het voortgezet onderwijs, of in de supermarkt, vakken vullen. Maar ook in het knappe pak op kantoor.

Het perspectief voor de deelnemers aan de wandelgroep is van een geheel andere aard, ik ga hier nu niet in op de details daarvan maar het verklaart wel mijn pleidooi voor de instelling van een lief- en leedpot. Verhoging van het bedrag van deelname is dan wel essentieel. In de tien jaar is alleen het bedrag voor meerijden met € 1,= verhoogd.

Wie wat bewaard, ………….. Zo’n type ben ik dan ook weer, ik gooi bijna niets weg en heb daardoor in de afgelopen tien jaar een uitgebreid archief opgebouwd met alle wandelingen en relevante gegevens. Visitekaartjes van de horeca, routebeschrijvingen, krantenknipsels en e-mails. Een klein gedeelte heb ik in een map gefrommeld en bij Shortgolf meegegeven aan Henk, teneinde die te laten circuleren bij belangstellenden. 

Tot slot, met enige regelmaat is mij de laatste tijd gevraagd “Stop je er nu helemaal mee”?, het antwoord is nee, helemaal niet. Het belangrijkste voor mij is dat de verplichting  maandelijks voor een wandeling te zorgen met alles wat daarbij hoort, het voorlopen, de publicatie in welk medium dan ook, afspraken met de horeca etc. Nu kan ik ook eens zeggen “ik sla een keertje over”.

Een abrupt stoppen is er dan ook niet bij, nu volgt eerst de cool down. In 1977 nam Henk van Gijssel het secretariaat van mij over van VIOS (Vogels is onze sport) in Swifterbant, toen heb ik ook niet direct daarna al mijn vogels weggedaan.

 

UIT DE OUDE DOOS 

 

 

Het zit er weer op, de 103e editie van de Nijmeegse Vierdaagse is weer een feit en even als voorgaande jaren een eclatant succes met een record aantal deelnemers. Wanneer ik dit schrijf en het KNMI met de mededeling komt dat op Gilze-Rijen de temperatuur door de magische grens van veertig graden is geschoten, dan dank ik de hemel op mijn blote knieën dat de organisatie van dit evenement een week eerder heeft plaats gevonden. 

Vier dagen  droog en goed wandelweer en dat is ook in het verleden wel eens anders geweest, ik herinner mij nog heel goed de laatste dag van de 98e in 2014, méér dan 35 graden C en vanwege het neerhalen van de MH 17 een uiterst sobere verwelkoming op de Via Gladiola. Over belangstelling had ik nu niet te klagen, op de dag van Wychen (Roze Woensdag) ontmoette ik op een min- of meer afgesproken plek Margriet, trouwe deelneemster van de 55+ Wandelgroep en op de volgende doorkomstplaats, Beuningen, zwager en schoonzus uit Ede, Riet en Pieter compleet met koffie en broodjes. Bijna aan de finish zat op de Waalkade kleinzoon Lennart (die van USA en Apple) met zijn vriendin Eva. Met hen op passende wijze dag twee afgesloten bij “Blixem”op de Groesbeekseweg. 

De laatste dag, dag 4 met de hoogste temperatuur had ik afgesproken met zwager Chris en zijn vrouw uit Leeuwarden, bij de kerk in Overasselt, zij kampeerden in Appeltern en kwamen op de fiets naar de afgesproken plaats, helaas geen ontmoeting  want ik was alweer vertrokken. Saillant detail was de ontdekking dat binnen de R.K. kerk inmiddels ook sprake is van arbeidsmigratie, voor het kerkgebouw stond vol ornaat in een hagelwitte toga de gekleurde goede herder, het gaf mij een vertrouwd gevoel. Uit dankbaarheid een kaarsje opgestoken en de weg daarna vervolgd via een vijf kilometer lange dijk langs de Maas naar Heumen. Vandaar naar de nieuwe plaats van doorkomst, Malden. Nu vond wél de ontmoeting plaats in het centrum van deze interessante plaats met Chris en Henriëtte (zijn vrouw), met Chris voltooide ik dit jaar het Elfstedenpad. En weer ontmoette ik Margriet, nu echter volkomen onverwacht en geen afgesproken werk, twee dagen na Wychen. Nu was zij vergezeld van haar echtgenoot die niet te beroerd was om van deze bijzondere ontmoeting een foto te maken als bewijs.

Nu nog de laatste zeven kilometer Via Gladiola naar de finish, dan word je bijna gedragen en zijn de complimenten, high-fives en bloemen niet van de lucht. Onwillekeurig ga je rechtop lopen wanneer men zegt dat je er nog zo goed uitziet, de duim opsteekt en hardop roept “respect”. Helaas is tribune D aan de finish mij ontgaan, hier had reeds om 12.45 uur Betty Dekker plaats genomen en passeerde ik om 13.30 uur. Volgend jaar weer nieuwe kansen.

Natuur gaf ons een motor mee van het allerbeste merk

Gaf ons een hart en longenpaar, gezond, gaaf, goed en sterk

En een paar flinke benen, een groot geluk op aard

Wie die niet leert gebruiken, is niet zo’n motor waard.        Eerste couplet van het 4Daagse-lied

 

Genoeg over Nijmegen en de 4Daagse. Wat gaat de 55+ Wandelgroep doen en waar op 29 augustus. Zoals inmiddels genoegzaam bekend zal dit voor mij de laatste keer zijn dat ik ten behoeve van de groep een route verken en de leiding op mij neem. Mijn opvolgers hebben inmiddels ruimschoots de tijd gekregen om zich voor te bereiden op de overname en gaan dit in september realiseren. Vanaf dan zullen mededelingen op hun weblog verschijnen, het adres luidt wandelclubdronten.home.blog

Zoals bij alle voorgaande wandelingen stel ik mij ook nu weer flexibel op en biedt u een zeer gevarieerde wandeling aan. Wat betreft de afstand, een keuzemenu van 10- 14 of 17 km. Start en finish bevinden zich op de Dellenweg 115, 8161 PW Epe, een zgn. Fletcher Hotel.

De route voert ons over weidse heidevelden en stuwwallen, door mooie bosgebieden maar tevens meertjes en eventueel sprengen, afhankelijk van de gekozen afstand. U gaat genieten van een periode waarop de Veluwe op zijn fraaist is. In de route bevindt zich een schaapskooi en mogelijk ontmoeten wij ook de bijbehorende kudde. Alle jaren dat ik mij bezig heb gehouden met het voorbereiden van wandelingen, heb ik steeds getracht doublures te vermijden.

Dat is niet altijd gelukt, ook nu zitten er stukjes tussen waarvan u mogelijk denkt “hier waren wij eerder”, dat klopt maar geldt slechts ten dele. Ook weer afhankelijk van de gekozen afstand.

Een fraai en overheersend gedeelte van de totale wandeling wordt wel gevormd door de Renderklippen, een mooi woord dat duidt op het pad dat op- en neer gaat over de stuwwallen, geniet van dit unieke uitzicht. Kortom een mooi besluit van een periode waarin ik mij met hart en ziel heb ingezet, ten dienste van een groep die ik gestaag zag groeien en waarin vriendschap en medeleven een belangrijke plaats inneemt.

Om met ABBA te spreken “All is said en done”, Tot ziens bij de Ark op 29 augustus a.s. vertrek zoals altijd 10.00 uur. 

 

De wandeling van 23 mei was niet op de laatste donderdag van de maand i.v.m. Hemelvaartsdag. Identiek aan vijf jaar geleden 2014, dat viel mij op toen ik mijn archief raadpleegde omtrent de route onder de naam “Doornspijk. De situatie was toen wat de laatste donderdag betreft volkomen hetzelfde. Op mijn weblog had ik dit parcours “Lekker Dichtbij” genoemd, en dat is het nog steeds. Parcours ongewijzigd, maar samenstelling van de groep met nu 17 deelnemers, volledig verschillend. Omdat dit de eerste keer was dat mijn beoogde opvolgers Henk en Albert, de route zelf opgezocht, voorgelopen en afspraken met de horeca gemaakt hadden, past het mij niet hier een waardeoordeel over te vellen. Niets van deze wandeling heeft onder mijn auspiciën plaats gevonden, ik onthoud mij derhalve van commentaar en evaluatie, bovendien hebben de mannen een eigen weblog wandelclubdronten.home.blog en zal een evuluatie waarschijnlijk terug te vinden zijn  onder het kopje “Gelopen paden”.

Voor mij komt het galgenmaal met rasse schreden nader. Nog twee organisaties te gaan en wel op 27 juni en 29 augustus. Zoals reeds eerder vermeld wordt er in juli noch door mij, noch door Henk en Albert een wandeling georganiseerd. Nog niet zolang geleden ondernam ik een wandeling in het kader van “oefenen voor de 4daagse” en hield een onderbreking bij de Dorpsboerderij in Dronten voor een koffiepauze. Daar sprak ik voormalig burgemeester Cees Dekker, hij sprak de gevleugelde woorden na een korte inleiding “Bent u die militair?, u bent nogal streng”!. Om die laatste kwalificatie wat kracht bij te zetten heb ik voor 27 juni een mooie 16km lange wandeling uitgezocht welke start bij Hotel Stakenburg, Stakenburg 86, Elspeet. 

Hotel en landgoed bevinden zich op de grens tussen Nunspeet en Elspeet en voertons door het stille Leuvenemse Bos en Elspeetsche Heide naar de uitkijktoren Stakenberg. Het Leuvenemse Bos is een omvangrijk natuurgebied van 3500 hectare, het is het domicilie van vele soorten wild. De vele heuveltje die hier te zien zijn, zijn geen grafheuvels maar stuifzandheuvels waar grove dennen op geplant zijn. Halverwege de route bevindt zich een schitterende speelweide, de ideale plek voor een pauze en eventueel het nuttigen van de lunch. Vanhier is er ook zicht op de uitkijktoren, gebouwd in 2016 met hout uit het eerder genoemde bos, 100% naaldhout. De hoekpalen zijn kaarsrechte stammen van de douglasspar. Vanaf deze toren heb je een mooi uitzicht op de Elspeetsche Heide. Van 1953 tot 1995 was dit gebied militair oefenterrein met een netwerk van tankbanen. Na afstotong door defensie in 1995 kon de natuur hier weer zijn gang gaan en zijn de tankbanen grotendeels dichtgegroeid. De rust is weergekeerd, de veldleeuwerik te horen en vindt er begrazing plaats door een schaapskudde.

De Stakenberg is eigenlijk een heuveltje aan de rand van de Elspeetsche Heide. Hierop werden twee landgoederen gesticht n.l. Refugium en Huize Stakenberg. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is huize Stakenberg helaas afgebrand, tot het jaar 2000 zijn beide landgoederen in gebruik geweest als vakantiepark voor medewerkers van de PTT. Het oorspronkelijke landhuis Refugium is nu het hotel Stakenberg, hier sluiten wij af. De koffie is er van uitstekende kwaliteit en deze keer is het niet de appeltaart, maar het schuimgebak (glutenvrij) dat ik u van harte aanbeveel.

Graag zie ik u zoals altijd op de afgesproken plek, parkeerterrein bij kerkcentrum De Ark op 27 juni a.s., vertrek 10.00 uur.