DAG 2: Dag van Wijchen

Ja, ik doe mee, “Gay for one day” Traditioneel is de woensdag tijdens de 4-daagse Rose Woensdag. In het verleden beperkte zich dat bij mij tot rose veters in het schoeisel, maar dit jaar ook een rose polo en een idem gekleurd petje. Niet alleen bij deelnemers breed gedragen, ook bij het publiek, dat in de dorpskernen weer rijen dik was op komen draven. In verband met het weer waren de starttijden vandaag vervroegd met een half uur voor alle afstanden. Normaal moet je geduldig wachten in de sluis, nu kon ik zo doorlopen, dus optimale winst. Het besluit waarschijnlijk genomen door de ervaring met dag 1. De balans, 1206 afvallers, dat is 2,6%, normaal 1,6. Ruim 200 wandelaars moesten per ambulance afgevoerd worden. Extreme hittes hebben wel vaker de organisatie parten gespeeld, in 2006 zelfs aanleiding tot volledige afgelasting na één dag, een monumentje op de Wedren herinnert daar nog aan. Op dag vier vind je deze herinnering niet terug, bedolven onder de gladiolen. In het verleden werd ik op dag 2 vaak verrast door familiebezoek, tussen Wijchen en Beuningen meestal Arno en de jongens en in Beuningen zwager Pieter op de fiets uit Ede, krentenbolletjes en een thermosfles koffie mee, maar ook hij liet het afweten, te warm.Wel was daar mentale steun via de app onderweg, de sterke zon gaf helaas regelmatig problemen met de leesbaarheid. De beantwoording via de Apple Watch, ging eenvoudig door gesproken tekst, dat ging dus in het loopje door. 

De  eerste kilometers verliepen voorspoedig, geen last van de blaar en ook de temperatuur was nog draaglijk aan de schaduwzijde. Nicht Toos en haar man waren voornemens mij op te vangen langs de route, maar mede dankzij een voorspoedige start zat ik al in Alverna en keerden zij onverrichter zake huiswaarts. Ook in Wijchen en Beuningen was de ontvangst grandioos en werd de deelnemers van alles toegestopt, appels, snoep-tomaatjes, komkommer, waterijs, pepsils kortom teveel om op te noemen. Voor de poort van Nijmegen, daar heet het Weurt, stond nog hoog boven het publiek een pseudo bisschop de beminde wandelaars te zegenen met een closetborstel. Een beetje verschil is er toch wel in het enthousiasme tijdens de doorkomst, het Nijmeegse “Waterkwartier” moet ik daarvoor een terechte eervolle vermelding geven, een volksbuurt die kosten nog moeite spaart. Zodra de finish op de Wedren in zicht komt wordt het een groot feest, men geeft je de indruk dat het publiek voor jou gekomen is, ik weet wel beter. Toch had ik even twijfels toen een mevrouw een bordje opstak in mijn richting met de tekst “Wat ben de gij een lekker ding”, na 33km op een bloedhete dag van 35 graden C, wilde ik daar niet op ingaan. Als werken in deze temperatuur regelmaat zou zijn, dan was ik vorige week zaterdag al gestopt bij AST. 

Nog een paar aardigheidjes, gezien onderweg. “Max is al binnen, ik moet nog ver-stappen.” Pijn duurt fff, de trots is voor goed.