DAG 3: Dag van Groesbeek

Op dag drie zijn de starttijden weer genormaliseerd, ondanks het enorme aantal uitvallers, 2050 op dag twee. Er is weliswaar gisteren een onweer losgebarsten, en plaatselijk forse plensbuien, maar daarna is de temperatuur nog niet veel gedaald. Op weg naar de start is al duidelijk dat losgerukt boomblad op de weg en afgebroken takken, ook dikke, op de stoepen, dat het noodweer flink huisgehouden heeft. Op de Wedren had dat zelfs een zich afmeldende deelneemster geveld. Omdat ik de 4-daagse niet voor de eerste keer loop, weet ik wat mij zo’n beetje te wachten staat en besluit vanaf de start zo ver als mogelijk door te lopen tot de eerste rust. In Mook na 15 kilometer vind ik een mooi plekje bij een militaire begraafplaats, in de schaduw want hierna begint een lange klim naar het hoogste punt van de 4-daagse, vlak voor Groesbeek, vals plat, met recht een “kuitenbijter”.

Het legioen trekt door Groesbeek, de Koninginnerit van de 4-daagse. Over de befaamde “Zevenheuvelenweg”, zwaar maar ook van adembenemende schoonheid. Groesbeek laat zich hier van zijn mooiste kant zien. Een groot spektakel is het in de dorpskern, een hels kabaal in een zonovergoten plaats waar letterlijk iedereen medeplichtig wordt gemaakt. Bedlegerig in een bejaardenhuis? Geen probleem, met bed en al, of in een rolstoel aan de kant van de weg geplaatst. Ik vraag mij altijd af, hoe doen  ze dat na afloop? Rem d’r af en laat ze free-wheelend,  heuvel af naar de stal terug? Zelf zou ik daar wel een geintje van maken.

Bovenop de eerste heuvel aangekomen, is daar een Canadese begraafplaats, daar wordt door vrijwel alle buitenlandse, militaire deelnemers een eresaluut gebracht. Van de 2600 kruisjes zijn er 2300 Canadees. Toen ik daar een kijkje nam, waren het Zwitsers die daar een ceremonie uitoefende, met onder meer de ook meelopende Zwitserse Garde (Zouaven). Het is een traditie welke op mij altijd zeer indrukwekkend overkomt.ik vervolg de weg naar Noviomagus, nog vijf heuvelen te gaan en vervolgens op naar Berg en Dal. Onwillekeurig hadden de warmte en het veelvuldig afdalen, dus ook remmen, dat betekent de tenen veelvuldig tegen de neus van de schoen, zijn tol geëist. Hierdoor werd een beroep op blarendokter Ronnie, weer noodzakelijk. De binnenkomst in Nijmegen was weer grandioos en schier onvergetelijk. Ik weet niet waar het op slaat maar voor de finish zijn er twee straten volledig in kleur aangekleed, net als de mensen, de een in het wit, vlaggen, ballonnen, slingers e.d. en de andere straat idem, maar dan rood. Uiteindelijk kon ik mij afmelden om 13.20 uur op de Wedren. Via de kliklijn, het zgn. 4-daagse Pluspakket, was het thuisfront hiervan al op de hoogte. De verrader zat in de vorm van een chip aan de veters van mijn (wandel) schoenen .