Dag drie

Vanmorgen was de reveille zoals de hele week gebruikelijk is om 06.15 uur, vertrek naar de Wedren (start) is dan om ongeveer 06.50 uur zodat de wachtrij ongeveer nog een kwartier in beslag neemt. De Annastraat die morgen Via Gladiola heet,staat nu al volop met meubilair dat voor POOK (kringloop) niet meer geschikt is maar hier nog volledig benut wordt. Deelnemers die de leeftijd van 80 jaar bereikt hebben worden door mensen van de Radboud Universiteit onderweg gecontroleerd op bloeddruk, hartslag, evt bloedsuiker en ook ondervraagd ten behoeve van een onderzoek op vitaliteit, waarom zij deze uitzonderlijke prestatie kunnen leveren en leeftijdsgenoten achter een rollator strompelen. Toch kent ook deze groep dramatiek, in de wachtrij voor de start vanmorgen hoorde dat gisteren iemand van genoemde categorie voor de tweeënzestigste keer deelnam, vijfminiuten te laat binnenkwam en gediskwalificeerd is, niet alleen de Elfstedentocht kent dus dergelijke drama’s.
De hospita had mij vandaag extra verwend, ei op brood en gisteren mocht ik ook al kiezen vanwege het nieuwe gasfornuis. De reis ging op deze derde dag,de dag van Groesbeek, eerst naar Malden, daar liep ik achter een Israëlisch detachement , die liepen echt geordend en gesteund door een draagbare microfoon met hun vaderlandse muziek had ik er stevig de pas in. De zon was al zo heftig aanwezig dat een foto maken van dit gezelschap onmogelijk was, beeld bijna niet te zien en ik dacht dat de batterij leeg was, dus weinig beeldmateriaal vandaag. Na Malden volgt Mook, zoals bij elke doorkomst ook hier enthousiast publiek, wanneer Mook gepasseerd is volgt er een zeer lange weg (vals plat) naar Groesbeek. Wanneer je dan uiteindelijk boven bent, is daar restaurant het Zwaantje, daar heb ik twee jaar geleden met neef Jan Peters een verrukkelijk kop koffie met appeltaart genuttigd. Helaas was hij nu niet van de partij. Dan maar geen pauze en de afdaling door het Groesbeekse bos naar het centrum van Groesbeek de plaats die onlosmakelijk verbonden is met de “Zevenheuvelen”. Na het passeren van Groesbeek waar ook weer alles dat er aan publiek te vinden was, luid en duidelijk aanwezig was, bejaardenoorden leeggetrokken en langs de weg gezet in een soort marktkraam en hen voorzien van een kop soep en een plastic handje waar je een klappend geluid mee kon veroorzaken. Ook kinderdagverblijven aan de kant van de weg met een soort van afrastering er om heen, bij mijn buren in Swifterbant wordt er dan een konijn in geplaatst, zoiets. Het enige ommetje dat ik vandaag gemaakt heb, was net buiten Groesbeek, de militaire begraafplaats daar wordt tijdens de 4 daagse altijd door deelnemende Engelse en Canadese militairen bezocht die daar met heel veel respect het nodige eerbetoon bewijzen.
Op mij maakt dit altijd heel veel indruk. Daarna wordt het echt even afzien, de Zevenheuvelen kennen een opgaande lijn, dat is weliswaar sjouwen, maar goed te doen. Het venijn zit in de afdaling, elke stap die je zet glijdt je voet naar voren door het remproces, mijn grote tegenval vooral de linkervoet heeft daar nogal wat van te lijden gehad, de teen is rood, de nagel blauw en is gevoelig bij aanraking. Blaasvormig heb ik eigenlijk nooit last van, ook nu niet, maar dam heb je dit weer. Door het warme weer worden ook de dijbenen aan de binnenkant gevoelig en dat gaat schrijnen. Flink smeren dus, en ja ook zonnebrand. Bij binnenkomst in Nijmegen liep ik gelijk op met een Zwitsers detachement, nee niet de Zwitserse Garde, dat zijn de soldaten van de paus, en die heb ik nog nimmer aangetroffen bij deze happening. Hun gezang tilde mij over een korte inzinking en zo begaf ik mij ritmisch naar de finish die ik om 13.10 bereikte.
Op deze voorlaatste dag waren er 964 uitvallers, mede door de warmte. Mijn vrouw, als zij morgen komt kan nog een populariteitstest doen, ik maak wel een bordje, zoals ik er regelmatig tegenkom de laatste dagen met de tekst “FREE HUGGS”. Enfin ik zie het wel, ik heb mij afgemeld, mijn taxi gebeld en ben in afwachting van zijn komst, als altijd bij de kerk St. Antonius van Padua gaan zitten. Ik schreef al eerder dat het uitzonderlijke gevoel van de vierdaagse niet valt te beschrijven, de Engelsen zeggen “You’ll never walk allone” als je dat wil beleven dan moet je in de derde week van juli naar Nijmegen komen.