Jan's Wandelblog

Het zit er weer op, de 102e editie van de Nijmeegse Vierdaagse. Ik mocht hem voor de zevende keer succesvol afsluiten en daarmee mijn medaille verrijken met een fraaie 7. Alle dagen mooi droog maar extreem  warm weer, waren er de oorzaak van dat de finish niet geheel probleemloos is gehaald. Een paar flinke blaren op beide voeten hebben toch wel voor enig ongemak gezorgd. Een vakkundige behandeling door een expert, wonend vlakbij mijn logeeradres, heeft er voor gezorgd dat het ongemak tot een minimum beperkt is gebleven. Wat dat betreft ben ik een “bofkont”. 

Op 28 juni, ook al zo’n mooie zonnige en warme dag, mocht ik twintig deelnemers verwelkomen bij de Ark, ondanks de afzeggingen toch twee nieuwe mensen. Zonder kennisgeving afwezig het duo Roelof & Herman, Mieke Servat en Paul Wiegman. Heel moedig vond ik wel de deelname en bijzondere interesse van Mandy van Rijs van de Meerpaal. Lange tijd was er niet of nauwelijks contact met dit overkoepelend orgaan, maar Mandy wilde toch wel eens nader kennismaken met de groep en met mij en sloot zich op het parkeerterrein van het AC restaurant ’t Harde  bij ons aan. Dapper liep zij de 15 km lange wandeling mee. Chapeau. De wandeling werd over het algemeen zeer gewaardeerd, nu zag men ’t Harde van een andere kant. Vlak voor de zandverstuiving De Zoom, kwam ons een klas schoolkinderen tegemoet, zij hadden zich al in deze zandbak uit kunnen leven. Riet Blonk herkende een gekleurd jongetje uit haar straat en even later een kleindochter. De klas kwam uit Biddinghuizen en kampeerde kennelijk op een nabij gelegen camping. Omdat wij op de zandverstuiving grotendeels aan de rand konden lopen, was dit goed te doen en hoefden wij niet door het mulle zand te sjouwen. Een aangename afwisseling was de mini-dierentuin met kamelen, lama’s, ponny’s en de zebra die swaffelend aan de ponny’s liet zien dat hij een jongetje was, maar maakte daarmee totaal geen indruk. Die ponny’s hebben waarschijnlijk gedacht “trek jij eerst die pyama maar eens uit, dan zie wij wel verder”. De langdurige droogte was ook de kamelen duidelijk aan te zien, hun bulten hingen als slappe zakken op de rug. Mede dankzij het weer was de wandeling voor mij een mooie en passende training voor de vierdaagse. 

Genoeg over het verleden. Wij moeten door, de wandeling voor de maand augustus moet gepland worden. Traditioneel is dat elk jaar een heidewandeling, dan is en blijft daarvoor de Veluwe de plaats bij uitstek, maar daar zijn wij al zo vaak geweest. Omdat ik vrijwel de gehele maand augustus werk bij AST in Lelystad, ben ik reeds op 31 juli op verkenning gegaan in Staverden. De heide begon al te kleuren en het zal mij benieuwen of daar op 30 augustus nog veel van over is, gezien de enorme droogte en de aanhoudend hoge temperaturen. Het betreft een wandeling uit het archief, om precies te zijn een wandeling uit de serie “Trage Tochten” van Rob Wolfs, 95% onverharde ondergrond.

Wij liepen deze route  eerder, om precies te zijn op 26 september 2013. Toen waren er meer paddenstoelen dan heide, bovendien was de samenstelling van de groep nogal afwijkend van de huidige. Na vijf jaar is doubleren van een wandeling geen schande als deze tenminste de moeite waard is.

Staverden, wij waren daar recent nog, om precies te zijn 26 april met 26 deelnemers. Het kasteel, de witte pauwen en de omgeving zijn voor de meesten van ons niet vreemd, parkeergelegenheid is ruim voor handen en de Brasserie is het hele jaar geopend. Deze dingen zijn wel secundair maar voor de organisatie uiterst belangrijk.

De totale afstand van deze wandeling is 14 km en een groot gedeelte bestaat uit heidegebied. Aanvankelijk langs de rand van de Ermelosche heide, een voormalig oefenterrein voor de bewoners van de Generaal Spoorkazerne te Ermelo. Met een beetje geluk kunnen wij de schaapskudde tegenkomen van Stichting de Schapedrift want tegenwoordig is dit terrein natuurgebied. Voor een welkome afwisseling zorgt het Speulder en Sprielderbos gevolgd door een tweede heideoppervlak, hier maken wij gebruik van een eenmanspaadje en steken dwars over het Houtdorper en Speulderveld. Uiteindelijk komen wij weer terug op het terrein van het landgoed Staverden, passeren de Hierdense Beek en de monumentale boerderij “Oldhof”.  

Geniet van het mooie weer, graag zie ik u weer op donderdag 30 augustus 2018 op het parkeerterrein van kerkcentrum de Ark. Vertrek 10.00 uur.

De laatste donderdag in mei was het aantal deelnemers gedaald naar zestien. Een gemiddelde dat heel lang de norm was voor de groep. Een flink aantal afmeldingen, veelal per e-mail waarbij een tweetal redenen opvallend veel voorkwamen n.l. “deelname aan de avond4daagse”en de “hoge temperatuur” waarvan al een paar dagen sprake was. De verwachting voor die dag was dan ook volgens De Bilt 28 graden, met grote kans op zware regenval en onweer.

Het parcours in Dalfsen was een bosrijk gebied, zodat wij merendeels in de schaduw konden lopen.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat de temperatuur toch hoog blijft. Ik had al gezien dat wanneer het mis dreigde te gaan er een flink stuk ingekort kon worden naar de finish. Het thuisfront in Swifterbant gaf via Whatsapp door dat het in de polder al behoorlijk donker werd, vrij snel gevolgd met de term “het hoost hier” en de temperatuur is gedaald naar 18 graden. Toch koos ik voor de volledige route met als gevolg dat de laatste kilometers wel een beetje haast gemaakt moest worden. Uiteindelijk kwam iedereen droog aan bij “Het Oude Station” in Dalfsen . Tijdens het nuttigen van de welverdiende beloning brak het onweer in alle hevigheid  los, gevolgd door zware en langdurige regenval welke uiteindelijk toch nog getrotseerd moest worden om bij de auto te komen.

Omdat ik net als voorgaande jaren weer deel ga nemen aan de Nijmeegse Vierdaagse wordt er in juli niet met de groep gewandeld. Daarom kunnen wij voor de vakantie er nog een keer flink tegenaan, waarschijnlijk bereikt ook het weer temperatuurhoogten zoals wij die de laatste jaren in Nijmegen gewend zijn. Ik heb gekozen voor één van de vele Trage Tochten van Rob Wolfs, welke start en eindigt in ’t Harde.

Een pittig traject van 15 kilometer aan de westkant van ’t Harde, op de rand van de Veluwe. Wij parkeren de auto bij La Place, het voormalig AC Restaurant de Vale Ouwe. Alle elementen voor een mooie wandeling zijn aanwezig, het enige dat ontbreekt is water, maar bos, heide en zand des te meer. Ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt, veel smalle bospaadjes, vooral in het begin maar ook aan het einde. Het is duidelijk een wandeling met twee gezichten, bosranden, heideveld en zandverstuiving, maar ook aangenaam gestoffeerd boerenland met houtwallen en eikenlanen. 

De kans is aanwezig dat wij op de heide geconfronteerd worden met een kudde Veluwse heideschapen, zelfs een zebra op de zandvlakte geflankeerd door reeën en lama’s behoort tot de mogelijkheden. Nee, echt geen ezel die zijn pyama nog aan had, een èchte zebra. Ik schreef het al, een route waar alles inzit, voordeel is ook bij La Place is volop parkeergelegenheid en iedereen betaalt vooraf zijn  consumptie, dus geen rijen bij de kassa. (En ze hebben toiletten)

Ook krijgen wij waarschijnlijk te maken met belangstelling uit onverwachte hoek, met name van de afdeling Recreatie van de Meerpaal in de persoon van Mandy van Rijs. Zij heeft te kennen gegeven nader kennis te willen maken met de groep, de groep die zij steevast “De Grote Ronde” noemen. Toen ik de leiding van mijn voorgangster overnam was Marion Driesman de vaste contactpersoon tussen de groep en de Meerpaal en zorgde zij voor de annonces van onze activiteiten in de Flevopost. Nadat Marion een andere functie kreeg bij de Meerpaal nam de heer Rombouts haar taak over, hij had helaas slechts aandacht voor de invulling van de jaarlijkse agenda. De heer Rombouts is weer opgevolgd door Mandy van Rijs zij sluit zich op 28 juni rechtstreeks komend uit Zwolle, bij ons aan. Zij wil op deze manier kennis met ons maken, een uitgebreide e-mailwisseling is hieraan voorafgegaan. Dit is niet uniek, ook de Stentor heeft een aantal jaren geleden een journaliste met ons meegestuurd, gevolgd door een mooi verslag in dit dagblad. Vaste deelnemers die om welke reden dan ook niet mee kunnen met deze fraaie wandeling, wens ik alvast een fijne vakantie, hen zie ik graag weer op 30 augustus “Deo Volente”.

Tot 28 juni. 10.00 uur op de parkeerplaats bij Kerkcentrum de Ark.

 

 

Voor de wandeling in Staverden op 26 april waren er weer een aantal afmeldingen om zeer uiteenlopende redenen. Eén ervan wil ik via deze rubriek vermelden, Betty was in huis gestruikeld en daarbij ongelukkigerwijze haar pols gebroken. Voor de wandeling in Staverden had zij zich toch al afgemeld omdat zij naar Zweden zou vertrekken, ook dat ging nu niet door. Mede namens de groep, inmiddels volledig op de hoogte, “Van harte beterschap” en een voorspoedig herstel Betty.

Ondanks de afmeldingen waren er toch weer, net als in maart, 26 deelnemers voor deze 16 km lange wandeling. Wij hebben het droog gehouden, wel veel wind en om die reden nog net in de beschutting van het bos gepauseerd, halverwege het parcours. Gewoon in de berm, niet echt comfortabel maar de schoonheid van het traject maakte veel goed. Helaas was er nog geen oplossing gevonden voor de bedreiging van roofdieren op de witte pauwen zodat wij ze slechts op afstand konden bewonderen. In de Brasserie Staverden wist men van onze komst en waren wij gepland in een tochtige ruimte waar het zeildoek door zeer zware windbestendige knikarmen beschermd werd. Tijdens ons verblijf daar vroeg mevrouw Verbraak of ik blij was met het grote aantal deelnemers. Ik gaf een eerlijk antwoord, het is mijn eer te na wanneer je merkt dat deelnemers en enthousiasme alleen maar stijgen, maar dat daardoor ook problemen kunnen ontstaan hebben wij in Vierhouten gemerkt. Opsplitsen in twee groepen als mogelijke oplossing, vind ik geen optie. Het zal de vaste deelnemer inmiddels zijn opgevallen dat er geen vermelding meer voorkomt in de Drontenaar, puur omdat het ook niet nodig is.

Wij moeten verder, wat gaan wij doen in mei? De laatste donderdag, ja dat is de 31e, dan verzamelen wij weer bij kerkcentrum de Ark en vertrekken om 10.00 uur naar Dalfsen. Parkeren bij het station voor een 14 km lange wandeling, maken kennis met het Rechterense Veld, dit landgoed behoort bij kasteel Rechteren, dat kasteel is niet te bezichtigen en de wandeling komt daar ook niet langs, het is het enig bewaard gebleven kasteel in de provincie Overijssel en nog grotendeels intact. 

Een landgoed dat wij ook bij een eerdere wandeling in Dalfsen aandeden is genaamd Den Aalshorst en dateert uit 1395, schitterend aangelegde tuinen en zeer goed onderhouden gebouwen, tevens bekend van het door de toenmalige burgemeester van Zwolle aangelegde Sterrenbos. Via het Engelse Werk, waar momenteel veel onderhoud gepleegd wordt aan de beschoeiing van de Marswetering, dit water moet weer ouderwets gaan meanderen, hierbij wordt de natuur een handje geholpen. Wij wandelen naar de Bergerallee, de oude oprijlaan naar Huis den Berg, het derde en laatste bezienswaardige object van onze wandeling, gerestaureerd in 1985.

Door het overlijden van eigenaar Alexander Baron van Dedem is dit huis in 1983 ondergebracht in de van Dedem De Berg Stichting, de bovenverdieping is bewoond, beneden vinden beperkt  recepties en diners plaats. Natuurmonumenten heeft een belangrijk aandeel in het onderhoud van het Rechterense Veld. De wandeling is zeer afwisselend en gaat grotendeels over onverharde paden met bos en hei. Indrukwekkend zijn de statige beukenlanen, maar tevens de slingerpaden langs een vijver en statige havezaten. De bosrijke omgeving is nu, in het voorjaar, op zijn mooist, kortom dit mag u niet missen. Hopelijk werkt ook het weer mee, want met een te groot aantal deelnemers zijn de mogelijkheden bij de stationsrestauratie beperkt.