Jan's Wandelblog

Voor de wandeling in Staverden op 26 april waren er weer een aantal afmeldingen om zeer uiteenlopende redenen. Eén ervan wil ik via deze rubriek vermelden, Betty was in huis gestruikeld en daarbij ongelukkigerwijze haar pols gebroken. Voor de wandeling in Staverden had zij zich toch al afgemeld omdat zij naar Zweden zou vertrekken, ook dat ging nu niet door. Mede namens de groep, inmiddels volledig op de hoogte, “Van harte beterschap” en een voorspoedig herstel Betty.

Ondanks de afmeldingen waren er toch weer, net als in maart, 26 deelnemers voor deze 16 km lange wandeling. Wij hebben het droog gehouden, wel veel wind en om die reden nog net in de beschutting van het bos gepauseerd, halverwege het parcours. Gewoon in de berm, niet echt comfortabel maar de schoonheid van het traject maakte veel goed. Helaas was er nog geen oplossing gevonden voor de bedreiging van roofdieren op de witte pauwen zodat wij ze slechts op afstand konden bewonderen. In de Brasserie Staverden wist men van onze komst en waren wij gepland in een tochtige ruimte waar het zeildoek door zeer zware windbestendige knikarmen beschermd werd. Tijdens ons verblijf daar vroeg mevrouw Verbraak of ik blij was met het grote aantal deelnemers. Ik gaf een eerlijk antwoord, het is mijn eer te na wanneer je merkt dat deelnemers en enthousiasme alleen maar stijgen, maar dat daardoor ook problemen kunnen ontstaan hebben wij in Vierhouten gemerkt. Opsplitsen in twee groepen als mogelijke oplossing, vind ik geen optie. Het zal de vaste deelnemer inmiddels zijn opgevallen dat er geen vermelding meer voorkomt in de Drontenaar, puur omdat het ook niet nodig is.

Wij moeten verder, wat gaan wij doen in mei? De laatste donderdag, ja dat is de 31e, dan verzamelen wij weer bij kerkcentrum de Ark en vertrekken om 10.00 uur naar Dalfsen. Parkeren bij het station voor een 14 km lange wandeling, maken kennis met het Rechterense Veld, dit landgoed behoort bij kasteel Rechteren, dat kasteel is niet te bezichtigen en de wandeling komt daar ook niet langs, het is het enig bewaard gebleven kasteel in de provincie Overijssel en nog grotendeels intact. 

Een landgoed dat wij ook bij een eerdere wandeling in Dalfsen aandeden is genaamd Den Aalshorst en dateert uit 1395, schitterend aangelegde tuinen en zeer goed onderhouden gebouwen, tevens bekend van het door de toenmalige burgemeester van Zwolle aangelegde Sterrenbos. Via het Engelse Werk, waar momenteel veel onderhoud gepleegd wordt aan de beschoeiing van de Marswetering, dit water moet weer ouderwets gaan meanderen, hierbij wordt de natuur een handje geholpen. Wij wandelen naar de Bergerallee, de oude oprijlaan naar Huis den Berg, het derde en laatste bezienswaardige object van onze wandeling, gerestaureerd in 1985.

Door het overlijden van eigenaar Alexander Baron van Dedem is dit huis in 1983 ondergebracht in de van Dedem De Berg Stichting, de bovenverdieping is bewoond, beneden vinden beperkt  recepties en diners plaats. Natuurmonumenten heeft een belangrijk aandeel in het onderhoud van het Rechterense Veld. De wandeling is zeer afwisselend en gaat grotendeels over onverharde paden met bos en hei. Indrukwekkend zijn de statige beukenlanen, maar tevens de slingerpaden langs een vijver en statige havezaten. De bosrijke omgeving is nu, in het voorjaar, op zijn mooist, kortom dit mag u niet missen. Hopelijk werkt ook het weer mee, want met een te groot aantal deelnemers zijn de mogelijkheden bij de stationsrestauratie beperkt. 

 

Ook nu weer waren de weergoden ons gunstig gezind, geen spat regen en prima wandelweer. Een parkeerplek op ‘s-Heerenloo bracht ons bijna in de problemen, de open plek naast het Emaus College was nagenoeg vol en dat was het ook op de officiële parkeerplaats bij het Theehuis. Deze locatie werd een week eerder  nog gebruikt als stemlokaal voor de Gemeenteraadsverkiezingen, nu echter stond er een viering in het naastgelegen kerkje op de agenda, waarschijnlijk i.v.m. een teraardebestelling. Met een groep van 26 deelnemers ben je al gauw met zes automobielen en is de beperkte ruimte snel gevuld. Alle lof voor de gekozen route, een klompenpad van 14 kilometers in open terrein, maar zeer afwisselend, hier en daar nog enigszins drassig in de weilanden maar overigens prima begaanbaar. Ook in het Theehuis waar wij de wandeling afsloten geen enkele wanklank, alles prima geregeld, een uitstekende bediening en ook het afrekenen individueel verliep volkomen correct. Het prijsniveau was verder onder “La Place” maar kwaliteit identiek, chapeau. 

Wat gaan wij doen op 26 april, de laatste donderdag van de maand, de dag voor Koningsdag. Wij vallen in herhaling en gaan naar de kleinste stad van Nederland , Staverden. Hoezo herhaling, wel in september 2013 was de wandelgroep hier ook, zij het dat de samenstelling van de groep toen wel volkomen anders was. Voor een heel klein gedeelte is deze wandeling identiek aan toen d.w.z. de parkeerplaats en het landgoed Staverden aan de Uddelermeerweg 3852 NV. 

De route start met een wandeling door de tuinen van het kasteel. Het huidige kasteel werd gebouwd in 1905 op de fundamenten van het vorige, en is inmiddels het vierde bouwwerk.  De eerste uitvoering werd gebouwd in opdracht van graaf Reinald van Gelre rond 1300, sedert 1400 is het beheerd en verdedigd door zgn. leenmannen. Thans is het bezit van het Geldersch Landschap en Kastelen. Op een eilandje in het complex bevindt zich het graf van Eleonora, zij stierf in 1353 ten gevolge van liefdesverdriet op het kasteel Staverden. Af- en toe in de nachtelijke uren schijnt haar geest nog rond te dwalen. Naast het kasteel bevindt zich het vroegere koetshuis alsmede de orangerie, deze is nu in gebruik als Brasserie en daar worden wij verwacht ter afsluiting. Hopelijk is het weer dan zodanig dat wij gebruik kunnen maken van het grote terras. Individueel afrekenen is geen enkel bezwaar, wel wordt verzocht Zoveel als mogelijk cash te betalen. De prijzen liggen wel op een iets hoger niveau dan het Theehuis, dat dan weer wel. 

Als de proloog in de tuinen er op zit, verlaten wij de kasteeltuin bij de Staverdense watermolen welke vroeger in gebruik was als korenmolen, nu is het de stroom-opwekker  voor kasteel en bijgebouwen. Het grootste gedeelte van de wandeling loopt over het landgoed Staverden, de boerderijen welke zich hierop bevinden zijn herkenbaar aan de luiken met het gele wybertje en de rode stip.

Wandelend passeren wij dan het landhuis Leuvenem en zijn op weg naar hotel-restaurant “De Zwarte Boer”, daterend uit het jaar 1600. Het was toen een pleisterplaats voor handelsreizigers en koetsiers en passagiers van diligences.  De heuvels welke wij in dit gebied tegenkomen zijn oude stuifduinen, vroeger was dit net als het Hulshorsterzand een stuifzandgebied. Grafheuvels zijn er bijna vanzelfsprekend ook maar die liggen veel zuidelijker bij de Oude Garderenseweg, zes totaal aan weerszijden van het beekdal.

Kasteel Staverden noemt men ook wel de “Pauwenburcht”. In de oorspronkelijke leenakte is verplicht vastgelegd witte pauwen te houden en de staartveren te leveren aan de hertog van Gelre, een traditie welke nog altijd voortduurt, met dien verstande dat de veren nu aangeboden worden aan de Commissaris van de Koning, de heer Clemens Cornielje (juist deze week gaf hij te kennen, te stoppen, evenals zijn collega de heer JohanRemkes  van Noord-Holland) . Onze route komt langs de weide en de hokken, helaas zitten de pauwen opgehokt op enige afstand, niet vanwege de vogelgriep, maar regelmatig bezoek door roofdieren hebben deze pauwen slachtoffer gemaakt, derhalve blijven zij opgehokt tot hier een afdoende oplossing voor gevonden is.

Hopelijk zet het mooie weer door,  en de aangename temperatuur, zodat eind april genoten kan worden van het ontluikend groene gebladerte in de bossen van het landgoed en de tuinen hun kleurenpracht van de rododendrons laten zien.

Tenslotte nog iets over Wilma Dorgelo, op haar verzoek heb ik op 12 april het kasgeld opgehaald. De gedachte welke dan het eerst bij je opkomt is “Wilma  geeft het op, en gaat stoppen met de wandelgroep”, zij is geen Zeeuwse van oorsprong maar de spreuk Luctor et Emergo zou alleszins op haar van toepassing kunnen zijn. Van opgeven wil zij absoluut niets weten maar zegt wel dat een deelname dit jaar er voor haar niet meer inzit, zij heeft nog een lange weg te gaan zo beseft zij ook zelf. Het genezingsproces na een dergelijk zware ingreep heeft nu eenmaal tijd nodig, met kleine stapjes maakt zij progressie, gaat zonder hulpmiddel (rollator) van huis naar AH in de wetenschap dat er op weg daar naar toe volop terrasjes zijn om uit te puffen. Maakt nog wel gebruik van tafeltje-dekje, maar bijvoorbeeld niet meer van de thuiszorg, een kleindochter haalt van tijd- tot tijd de stofzuiger door het huis en zo komt van lieverlee haar zelfstandigheid weer terug. De Regenboog houdt zij nog ver van zich af, zo beweert zij hartstochtelijk. Namens de groep heb ik haar een voorspoedig herstel gewenst.

Namens Wilma, dank voor de bloemen en de hartelijke groeten, graag zie ik u op 26 april op de parkeerplaats van kerkcentrum de Ark, vertrek 10.00 uur.