De tweede dag is de dag van Wijchen, een andere aanduiding voor deze dag is ook rose woensdag. Dat het niet de kleur is waar ik een zeer warme verhouding mee heb, dat bleek al snel toen ik een volwassen man ontdekte gehuld in een rose konijnenkostuum met bijbehorende flaporen. Heel veel deelnemers hadden zich desondanks vandaag toch in deze kleur gehuld, op zich kwam het toch vrolijk over, ik heb er niet aan meegedaan, zelfs “gay for one day” is aan mij niet besteed. Onderweg heb ik nog heel even een zwak moment gehad, daar stond iemand gehuld in een rose pij en zegende de deelnemers met een staalborstel welke eerst in een rose emmer met water gedompeld was, daarna klonk hartstochtelijk de kreet “alleluja”, ondanks mijn katholieke achtergrond ben ik daar toch niet voor bezweken.
Maar er was meer vandaag, het scannen van de polsbandjes gaat wat trager dan vorig jaar de start is daarom ook wat later, geen probleem als het net als vandaag droog begint en later zelfs zonnig wordt. Onderweg heb ik ook weer volop kunnen genieten van de enorme belangstelling die het publiek aan de dag legt en niet alleen in Nijmegen, ook Wijchen, Beuningen en Weurt hadden hun beste beentje voorgezet en toonden een grote dosis enthousiasme.
Even vreemd als de man in het rose konijnenpak vond ik ook het Wilhelmus om 08.00 uur
‘s-morgens door een aantal Nijmeegse studenten, hun rechterhand op de borst in de buurt van de hartstreek en rechts een blik bier.
Het was een voortreffelijke wandeldag, en dat was ook gunstig voor het bezoek dat mij verwelkomde tussen Wijchen en Beuningen op een min of meer afgesproken plek. Arno stond daar al een poosje te wachten, met twee kleinzoons Jesse en Mees, na een korte pauze en het nuttigen van wat meegebrachte versnaperingen, zijn wij beiden verder getrokken richting Nijmegen, zij met de auto en ik te voet.
Een paar kilometer verder werd ik weer opgevangen door zwager Pieter die op de fiets met de wind in de rug uit Ede naar de vierdaagse doorkomst in Beuningen was gekomen, hij had een bakkie koffie meegenomen en een zak vol krentenbollen, dus hebben wij maar even ter plekke geluncht. Na deze kortstondige ontmoeting had ik nog 8 km voor de boeg, via Weurt en (beroemde)waterwijk Nijmegen naar de finish op de Wedren.
Vanwege de enorme drukte daar, mede dankzij het mooie weer konden Arno,Jesse en Mees niet het laatste stukkie met mij mee lopen, dus spraken wij af na mijn afmelding nog wat te gebruiken bij de volop aanwezige horeca aan de finish.
De reeds aanwezige tribunes voor de laatste dag waren al volop bezet met overwegend in het rose geklede figuren, ditmaal werd ik weer geraakt door het enthousiasme en toejuichingen van dit publiek. Na nog wat gepraat te hebben met mijn visite onder het gebruik van een drankje hebben wij afscheid genomen, zij terug naar Swifterbant en ik naar mijn logeeradres.
De dag van morgen heeft waarschijnlijk wat weer betreft minder gunstige bedoelingen, het houdt mij niet tegen en verschijn met evenveel enthousiasme weer aan de start.
Het publiek sleept mij er wel doorheen.
“Als de regen zo veelvuldig valt dat je er hartstochtelijk van gaat wenen, bedenk dan, het meeste valt er toch langs henen”
Geef een reactie